http://en.wikipedia.org/wiki/Cilengitide - to po angielsku z WIKIPEDII.
Producentem leku jest niemiecka firma... wspolpracuje ona z wieloma o¶rodkami m.in. w POLSCE (Warszawa i £ód¼).
Wytypowane o¶rodki w tych miastach prowadz± leczenie glejaków tym lekiem - to nowa nadzieja dla chorych...
A TO KILKA S£ÓW NA TEMAT BADAÑ PROWADZONYCH DO TEJ PORY ZA GRANIC¡
Cilengitide jest syntetycznym peptydem zawieraj±cym sekwencjê
RGD, który swoi¶cie wi±¿e siê z receptorami
αv β3 i αv β5 komórek ¶ródb³onka, co wywo³uje ich apoptozê,
zaburzaj±c proces tworzenia nowych naczyñ krwiono¶nych
i w efekcie hamowanie wzrostu guza nowotworowego.
W2003 r. opublikowano wyniki badania I fazy, do którego
kwalifikowano chorych z rozsianymi guzami litymi. Stosowano
u nich cilengitide w narastaj±cych dawkach w celu oceny
bezpieczeñstwa leczenia. Do badania w³±czono 37 pacjentów.
Lek podawano w 1-godzinnym wlewie do¿ylnym, 2 razy w tygodniu,
w dawkach 30, 60, 120, 180, 240, 400, 600, 850, 1200
i 1600 mg/m2. Okres pó³trwania leku w surowicy wynosi³ 3–5
godz. Toksyczno¶æ leczenia by³a niewielka i obejmowa³a nudno¶ci,
anoreksjê, wymioty i os³abienie. Nie stwierdzono toksyczno¶ci
hematologicznej ani nieprawid³owo¶ci w gojeniu ran.
W 2007 r. opublikowano wyniki badania I fazy oceniaj±cego
cilengitide w leczeniu glejaków z³o¶liwych. W badaniu
tym lek podawano do¿ylnie, 2 razy w tygodniu, w narastaj±cych
dawkach do 2400 mg/m2. Nie stwierdzono
toksyczno¶ci ograniczaj±cej dawkê. Ogólnie pacjenci bardzo
dobrze tolerowali leczenie, sporadycznie zg³aszaj±c bóle
ko¶ci i stawów. Donoszono równie¿ o przypadkach zakrzepicy,
trombocytopenii, zaburzeñ elektrolitowych
i anoreksji. Do badania w³±czono 51 pacjentów, u 5 zaobserwowano
obiektywn± odpowied¼. U 16 spo¶ród pozosta³ych
obserwowano stabilizacjê choroby trwaj±c± ¶rednio
5 mies. (3–11 mies.). W badaniach farmakokinetycznych
nie zaobserwowano niekorzystnych interakcji z lekami przeciwpadaczkowymi
.
W 2007 r. na zje¼dzie ASCO og³oszono w formie streszczenia
wyniki badania II fazy (IIa) dotycz±cego monoterapii
cilengitide u chorych z nawrotowym glejakiem wielopostaciowym.
Do badania kwalifikowano osoby z nawrotem
choroby po wcze¶niejszym leczeniu temozolomidem i radioterapii.
Cilengitide podawano we wlewie do¿ylnym,
w dawce 500 i 2000 mg i.v., 2 razy w tygodniu a¿ do progresji.
Pierwotnym punktem koñcowym by³o 6-miesiêczne
prze¿ycie wolne od progresji (ang. progression free survival
at 6 months – 6-mth PFS). Do badania w³±czono 81 pacjentów.
¦rednia wieku wynosi³a 57 lat. Czterdziestu jeden pacjentów
otrzymywa³o cilengitide w dawce 500 mg, a 40
w dawce 2000 mg. ¦rednia liczba wlewów wynosi³a 16
(4–179). Objawy uboczne G3 (NCI CTC) wystêpowa³y u pojedynczych
chorych i obejmowa³y: zwiêkszone stê¿enie
transaminaz oraz bóle miê¶ni/stawów (wystêpowa³y u pacjentów
leczonych dawk± jednorazow± 500 mg) i przyrost
masy cia³a/obrzêki (u pacjentów leczonych dawk± jednorazow±
2000 mg). Nie stwierdzono przypadków toksyczno¶ci
w stopniu G4 (CTC). U 1 pacjenta odnotowano krwawienie
¶ródmózgowe G2 (CTC) w czasie progresji.
Wska¼nik 6-mth PFS wyniós³ 16,1%. Dwana¶cie lub wiêcej
cykli otrzyma³o 12,3% pacjentów. ¦rednie ca³kowite prze¿ycie
(mOS) wynios³o 6,5 mies. w grupie pacjentów otrzymuj±cych
cilengitide w dawce 500 mg i 9,9 mies. w grupie
Inhibitory integryn w leczeniu nowotworów 377
otrzymuj±cych dawkê jednorazow± 2000 mg. Badacze zauwa¿aj±,
i¿ cilengitide w dawce 2000mg 2 razy w tygodniu pozwala
lepiej kontrolowaæ guz nowotworowy, choæ jest to ró¿nica
nieistotna statystycznie. Podkre¶laj± równie¿, ¿e lek ten jest dobrze
tolerowany i u niektórych pacjentów pozwala osi±gn±æ
d³ugotrwa³± stabilizacjê .
TROCHÊ O INTEGRYNACH
Prawid³owe funkcjonowanie organizmu zale¿y od przep³ywu informacji bezpo¶rednio miêdzy komórkami oraz miêdzy komórkami a macierz± pozakomórkow±. Proces ten przebiega za po¶rednictwem cz±steczek adhezyjnych b³on komórkowych (ang. cell adhesion molecules – CAM). Dziêki nim komórki trac± zdolno¶æ do podzia³ów po osi±gniêciu pewnego poziomu kontaktu miêdzykomórkowego (zahamowanie wzrostu zale¿ne od gêsto¶ci), a tak¿e przylegaj± do macierzy pozakomórkowej (ang. extracellular matrix – ECM), co jest niezbêdnym warunkiem przebiegu replikacji wielu typów komórek i ich wzrostu (tzw. uwarunkowanie od zakotwiczenia). Zaburzenie funkcji CAM mo¿e zak³óciæ wzrastanie komórek oraz wp³ywaæ na ich transformacjê.
Cz±steczki adhezyjne b³on komórkowych dzieli siê na 4 podstawowe grupy:
• cz±steczki adhezyjnych b³on komórkowych z domenami przypominaj±cymi immunoglobuliny (immunoglobulinopodobne) – które bior± udzia³ w po³±czeniach miêdzykomórkowych, kontaktuj±c siê z CAM ka¿dej z grup,
• integryny – uczestnicz±ce zarówno w komunikacji miêdzykomórkowej, jak i w komunikacji miêdzy komórkami a ECM,
• kadheryny – po¶rednicz±ce w przyleganiu i proliferacji komórek tego samego typu,
• selektyny – które s± mediatorami pocz±tkowych oddzia³ywañ miêdzy leukocytami, p³ytkami krwi i aktywowanymi komórkami ¶ródb³onka.
Rol± CAM jest nie tylko przyleganie do siebie. Funkcjonuj± one tak¿e jako czynniki efektorowe i sensorowe w wewn±trzkomórkowym przekazywaniu sygna³u, co umo¿liwia modyfikacjê oddzia³ywañ adhezyjnych w odpowiedzi na zjawiska fosforylacji w komórce. Ich ró¿norodno¶æ odzwierciedla czynno¶ciowe ró¿nice miêdzy poszczególnymi grupami w sile oddzia³ywania adhezyjnego, swoisto¶ci tkankowej i szybko¶ci wi±zania. Zasadniczo si³a adhezji miêdzy komórkami zale¿y w wiêkszym stopniu od liczby CAM ni¿ od ich powinowactwa (zwykle s³abego). Najwa¿niejsze zjawiska patologiczne, w których bior± udzia³ CAM, to procesy zakrzepowo-zatorowe, procesy zapalne i powstawanie przerzutów.
Na szczególne podkre¶lenie zas³uguje fakt, ¿e integryny pe³ni± wa¿n± funkcjê w procesie angiogenezy, czyli tworzenia nowych naczyñ w³osowatych na bazie ju¿ istniej±cych naczyñ krwiono¶nych. Angiogenezê obserwuje siê w wielu stanach chorobowych, jednak niew±tpliwie, z punktu widzenia patologii, najwa¿niejsz± rolê odgrywa ona w procesach rozrostowych. Uwa¿a siê, ¿e wzrost nowotworu nie jest mo¿liwy bez równoleg³ego rozwoju naczyñ krwiono¶nych. Proces nowotworzenia naczyñ rozpoczyna siê, gdy guz sk³ada siê zaledwie z kilkudziesiêciu komórek, a nowe naczynie powstaje, gdy sk³ada siê z kilkuset komórek. Nowe, patologiczne naczynia krwiono¶ne s± niezbêdne do pokrycia rosn±cego zapotrzebowania guza na sk³adniki od¿ywcze. Na tej podstawie oparto przypuszczenie, ¿e poprzez zmniejszenie adhezji komórek ¶ródb³onka, zastosowanie inhibitorów integryn mog³oby zahamowaæ rozwój nowotworu.
Zahamowanie procesu nowotworowego mo¿na osi±gn±æ, hamuj±c adhezjê nie tylko komórek ¶ródb³onka, ale równie¿ komórek samego nowotworu, gdy¿ wiadomo, ¿e powstawanie przerzutów mo¿e byæ u³atwione przez zmniejszenie adhezji, a zwiêkszenie adhezji u³atwia inwazjê nowotworu .
|