Amen.


To nasz przewodni tekst bannera forum (+ motto o nadziei)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Nasze rekolekcje
5:00 rano spoglądam na pomnik Miłosierdzia przed którym pali się ponad dwadzieścia zniczy. To pozostałość po wczorajszej procesji ulicami Baranowa. Każdego roku jest ich mniej. Ludzi też jakby ubywało. Miej miłosierdzie dla nas i świata całego wzdycham i siadam do komputera.

Rekolekcje rozpoczęły się w czwartek 19 marca.. To uroczystość św. Józefa  patrona naszej parafii. Mówiąc ściślej należałoby powiedzieć Józefa Oblubieńca NMP. Nie mylić z Józefem robotnikiem (którego rzeźba stoi nad tabernakulum w prezbiterium)  wspartym na ogromnym strugu (Strugarek to nasz proboszcz) inaczej zwanym heblem, a przez mojego śp.teścia Ludwika –stolarza z zawodu, z niemiecka nazywanym „rubankiem”.

W homilii ks. Andrzej wspomniał solenizanta papieża Benedykta i zatrzymał się na postaci św.Józefa. Mimo, że sam  święty nic nie mówił, co roku możemy się o nim coś nowego dowiedzieć. Opiekun , obrońca rodziny, uczył syna tego, co  sam najlepiej umiał – zawodu, który przechodził z ojca na syna. Opiekując się Bogiem, obserwował rozwój Boga jako człowieka. Ciesząc się szarością dnia codziennego, wiele musiał wycierpieć. Doskonały patron dla współczesnych mężczyzn. Wypraszajmy u niego łaski  zakończył.
W modlitwie wiernych modliliśmy się między innymi o wyciszenie.

    Wybrałam się do Poznania, do szpitala, do babci. Po dwóch podaniach krwi i płukaniach kroplówkami przenieśli ją z IOM-u  na zwykłą salę. Dzisiaj była rozmowna, ale ostatni tydzień wypadł jej z życiorysu.  Jak ja się tu znalazłam dopytywała? Oporządziłam ją na tyle, na ile mi siły na to pozwoliły. Gdy próbowałam ją nieco poprawić na łóżku unosząc jej wychudzone do 40 kg ciało, moją głowę przeszył ogromny ból. Wracając na parking na którym zostawiłam samochód  przewróciłam się na ulicy. To już kolejny, taki mój upadek. Nogi coś nie tak. Potykam się na drobnych nierównościach chodnika. To chyba nie padaczka myślę sobie? Na przyszły tydzień umówiona jestem u neurolożki..

Wieczorem idziemy na wielką galę z okazji 15 lecia firmy, w której na eksponowanym stanowisku pracuje od lat nasz syn. I my z Jerzym mieliśmy swój skromny udział w początkach tej firmy przed osiemnastu laty. Ja byłam w niej pierwszą etatową sprzątaczką , a Jerzy pierwszym etatowym szatniarzem. Oboje po studiach , jedni z pierwszych polskich bezrobotnych zgodziliśmy się na tę pracę. Będąc na etatach mieliśmy jednocześnie uruchomić mini bar dla studentów i wykładowców. Od tego baru sprzedającego kserowane pomoce naukowe (nie było jeszcze wtedy książek z zakresu ekonomii kapitalizmu), rozpoczęła się nasza działalność gospodarcza, która po dwóch latach w naturalny sposób przekształciła się  w biuro rachunkowo – księgowe do dzisiaj prowadzone. I o ironio losu, siedząc w trzecim rzędzie na ogromnej sal Akademii Muzycznej, przyszło nam wysłuchać wykładu tego, który wpędził naszą rodzinę przed laty  w takie tarapaty bezrobocia - prof. Balcerowicza, który mówił do w 80%  30-40 letniej widowni o transformacji ustrojowej.

Na galę kupiłam sobie dzisiaj specjalnie nową  wytworną bluzeczkę, w którą się przyoblekłam. Nim to się stało, kolejny raz moje ułomności dały mi popalić. Kąpiąc się po dłuższej przerwie w wannie (normalnie korzystam z prysznicu) okazało się, że w żaden sposób nie mogę się z niej wygramolić. Jerzy, który starał się mi pomóc w końcu zapytał czy ma dźwig sprowadzić by mnie z niej wydostać. Rozśmieszyło mnie na tyle, że jeszcze gorzej było ze wstaniem.

Po koncercie Grupy MoCarta  wzięliśmy udział w bankiecie. Był on okazją by nie tylko coś przekąsić (skorzystałam tylko ja , Jerzy jest nadal  pości) ale i porozmawiać z dorosłymi, już dzieciatymi kolegami , przyjaciółmi syna i synowej. Do domu wracamy szczęśliwi, że syn ma stałą dobrą, aczkolwiek bardzo wyczerpującą, ale dającą satysfakcję pracę. Jest 22:30 samochód prowadzi Jerzy.

Wczoraj piątek 20 marca Jerzy od rana jest nieznośny. Czeka na odpowiedź na @  którego wysłał do ks. proboszcza z prośbą o pozwolenie bicia dzwonu w czasie dzisiejsze piątkowej drogi krzyżowej. Źle znosi też cotygodniowe sprzątanie domu, przez panią Grażynę która przychodzi do pracy z małym Kamilem. Nie ma go przy kim zostawić. Na to wszystko nakłada się jego pusty żołądek – w piątki tylko woda. A wiadomo, chłop jak głodny,  to zły i mimo, że się bardzo pilnuje czasami mi odburknie.

Do kościoła przyjechaliśmy pół godziny przed czasem. Jerzy coś pokręcił. Jest czas na indywidualną modlitwę.
Rekolekcje prowadzi ks. Dariusz – filipin ze Świętej Góry  w Gostyniu. Czym jest miłość? Stawia pytanie na początku homilii. Odpowiedź przychodzi przez krzyż. Nie lubimy go nieść, nie lubimy patrzeć na cierpienie drugiego. Z miłością związana jest ofiara, tak u Boga jak i u ludzi. Spójrzmy na krzyż. Stoi w centrum świata. Spotykamy go wszędzie dookoła. Spójrz a zobaczysz.. Skazaniec wisi na nim. Czego się bano? Że nawoływał do miłości nieprzyjaciół., że Boga nazwał swoim ojcem. Ty też go tak nazywasz. Od Jego śmierci zależy życie wszystkich ludzi. Zasłona się podarła, ziemia drży,  groby się otwierają , ludzie wyznają wiarę, wszystko się zmienia. A pod nim śmiertelna powaga. W czasie liturgii stajemy obok  krzyża, a Ciało Chrystusa  Zmartwychwstałego wyciąga nas z pesymizmu. Doświadczamy krzyża, zamiast tylko się na niego godzić. Już nie my działamy, ale działa przez nas Bóg. Najcięższy jest ten krzyż, który wymyślamy sami sobie. Zdajmy si€ z wiarą na Boga. Tam gdzie krzyż, tam nadzieja. A mówiąc o naszej ludzkiej Miłosci nie odrywajmy jej od Krzyża,  nie sprowadzajmy jej do przygód z serialu M jak miłość.

Po Mszy św. Droga Krzyżowa ulicami Baranowa. Modlimy się za prześladowany kościół w świecie, za męczenników XXI wieku za 170 tys chrześcijan, którzy z powodów prześladowań zginęli w ubiegłym roku na całym świecie. Droga krzyżowa stała się jednocześnie okazją do postawienia sobie pytania o mój, o nasz cieszących się  wolnością wyznania stosunek do prawdy. Jakże często unikamy stanięcia po stronie prawdy , nie chcąc się komuś narazić. Ja idąc przed krzyżem niesionym co rusz to przez inną osobę zrobiłam około dziesięciu zdjęć do kroniki parafialnej. A gdy na dobre wysiadła mi bateria dołączyłam do Jerzego maszerującego w tłumie ze swoim prywatnym 1,6 m wysokim białym krzyżem  zwieńczonym czerwoną koroną , niesionym na ramionach. To dla mnie była długa i męcząca droga, z czasem siły mnie opuściły i ledwo doszłam pod pomnik. Droga krzyżowa zakończyła  się odmówieniem dziesiątki różańca w intencji podanej przez ks. proboszcza: za parafian wyznających publicznie swoją wiarę, odśpiewaniem Jezu ufam Tobie i błogosławieństwem rekolekcjonisty ks. Darka.

Jerzy pomógł mi się rozebrać, tak opadłam z sił i pobiegł po samochód pozostawiony pod kościołem. Dogonił wracającego ks. proboszcza. Ty do mnie nie pisz meili tylko jak masz pomysł, to przyjdź i porozmawiaj. I nie gniewaj się jak kierując się interesem parafii twoje pomysły muszę odrzucić usłyszał. Zadowolony że prywatny dzwon nie dzwonił w czasie drogi krzyżowej wrócił do domu.

Krótka piłka - po raz kolejny starcie PRAWDY   z   d e m o k r a c j ą   

...„jedzmy gówna - miliony much nie mogą się przecież mylić”

Fajnie, byłoby mieć duchownego, marzyłam o tym. Naprostowałby nasze krzywe ścieżki, podpoweidział, jak nieść nasze krzyże (chociaż Wy już odwaliliście kawał duuuużej roboty)...jeszcze gdyby był przeszkolony z psychologii, psychoterapii mielibyśmy nieocenione wsparcie.

Też daje cynk

Agnieszka -  TY to nie wymiękaj przecie!!!

Polecam w modlitwie wszystkich forumowiczów,piekna jest ta modlitwa Ireny-Ewy,Panie mój,Boże nasz,siłę masz,siłę dasz,tylko Ty,tylko ty.Wydaje mi się,że mnie pomaga
Proszę również o modlitwę na www.swietykrzyz.pl.Pozdrawiam wszystkich serdecznie

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego, a zarazem Dzień Świętości Życia pragnę się podzielić radosną informacją. Wczoraj zrobiłam sobie po dwóch tygodniach kontrolne badanie krwi. Nie dowierzając tym zrobionym z NFZ powtórzyłam je w prywatnym laboratorium. Te ostatnie okazały się jeszcze lepsze. Jestem cała happy. Płytki krwi wzrosły mi z 42 do 81  a nawet do 104. To jeszcze nie norma, ale wszystko idzie w dobrym kierunku. Dzisiaj mam wyznaczoną pierwszą wizytę po operacji wznowy u mojej neurolożki.

                                                                                                                               Irena Ewa

Po raz kolejny odczytuje relację Ireny-Ewy z rekolekcji,ja często z mojego osiedla spoglądam na wieżę w Łagiewnikach-centrum miłosierdzia,i proszę o Miłosierdzie dla siebie w pokonywaniu moich krzyży,dla cierpiących i chorych,we wszystkich intencjach forumowiczow.Jerzy,dziękuję za Marka

Zgadza się Samograju,o rzut beretem,dlatego tymbardziej  całym sercem jestem z Tobą,często gęsto w mySlach i modlitwie.Ja często bywam na Mszy Św.w Lagiewnikach,ale nie w każdą  niedzielę.Pozdrawiam