Dołączam sie do zyczen..... jest co Świętować i.... bardzo mi sie podoba, Jerzy, to co napisałeś o Was, o Pojednaniu... o wszczepieniu w winny krzew....
I tak jak Patka, .... obyście dociągneli w takiej (albo lepszej) kondycji do 50-tki.


P.s.
Czy ten post nie powinien się znalźć raczej w NASZEJ (waszej) HISTORI???
Bo >Pogotowie modlitwne< to raczej prośba w nagłej potrzebe.. taki byl zamysł...

Tak czuję jakby mi sie forum nie trzymało kupy...

IRENA-EWA napisał:

22 lipiec – kolejna już 42 rocznica naszego ślubu.

Wszystkiego Najlepszego !






Gratulacje !

Patko!  Nie licząc małżonki jedyna odważna. (Pisze Jerzy.)
(to nawiązanie do #75 Patki z wątku „Czasami to cud, ale wiara zawsze daje siłę i #4 z wątku "Konkurs Jerzego").

Mimo że tyle lat przeżyłem, nie miałem okazji zawitać do Rzymu. Za komuny granice były przede mną zamknięte i to te na wschód i te na zachód. A potem tak się życie potoczyło, że nawet mając pieniądze nie udało mi się tam wyjechać.
    Teraz marzy mi się aby stanąć w dniu beatyfikacji JP II na placu św. Piotra z klęczącą postacią świętego JPII nazwanego Wielkim wygrawerowanego osobiście z profilu w tafli plexi (oknie Pana) i podświetlonego diodami. Postać ta byłaby naturalnych rozmiarów i po poświęceniu jej przez obecnego Ojca św. (czyni to przy takich okazjach) zostałaby zamontowana przy jednej z metalowych poręczy (teraz proszę wejść w post nr 7 w tym wątku) nad śniegową literką „O” .
    Poręcz tą zaprojektowałem i zamontowałem jako miejsce do modlitwy z JP II. Klęknowszy przy niej (lubię tu przyklękać na modlitwie) z tewej strony w poziomie stopnia „wypisałem” 0,5 m wysokimi literami z czarnego klinkieru słowa: TOTUS , a z prawej strony poręczy TUUS. Tak trwając na modlitwie niejako naturalnie uświadamiam sobie, że CAŁY ja jestem TWÓJ  PANIE.
    A gdyby tak jeszcze przy tej poręczy postawić będącego jeszcze w moim sercu JPII, to z kuchennego okna (z którego zrobione było zdjęcie pomnika) widać byłoby tylko 1,5 m wysokości kant szyby. Jego klęczącej postaci „nie ma” a jednocześnie „jest”. Jest dla wszystkich osób idących chodnikiem i kierowców samochodów. Oni widzieliby świetlany obrys profilu JPII. Tak między innymi wyrażała by się „duchowość” materialnej postaci JPII.
Model żółto świecącej postaci JPII w skali 1:10 mam już gotowy
To moje marzenie zawisło w próżni. Nie mam na nie przyzwolenia mego ks. Proboszcza, a w dalszej kolejności ks. Arcybiskupa
Tylko pokorna modlitwa może sprawić, że klękając do modlitwy będę miał obok siebie „materialną”  postać JPII.
    Dzisiaj drugi dzień miesiąca, to dzień modlitw parafian o beatyfikację JPII przed pomnikiem o 21:00.
    Zapraszam do duchowego połączenia się  z nami.
Wdzięczny za to jedno słowo.
Jerzyk

Ps A może coś jeszcze dopiszesz do konkursu

„Jurku , Ty mi to zrobiłeś na złość” - powiedziała Ewa, o 2:00 w nocy z soboty na niedzielę, z 25 na 26 kwietnia 2009 roku leżąc zdenerwowana  na małżeńskim wygodnym tapczanie  obok Jerzego, nie mogąc zasnąć od  trzech godzin.
    Tak, to niestety była prawda -  pomyślał drzemiący przy niej Jerzy.  Nic nie mogło go  wytłumaczyć. Pozostało mu tylko zamilknąć, by nie wywołać niepotrzebnej małżeńskiej sprzeczki ze zdenerwowaną do granic możliwości Ewą. A tak łatwo lubił się rozgrzeszać, znajdując prawie zawsze logiczne usprawiedliwienie. Tym razem tak nie było.
    O co poszło? O jedno dopisane w wątku Modlitwa za Irenę Ewę zdanie na końcu postu # 97. brzmiące:  „To się nazywa pojednanie, które obwieszczę całemu światu dzwoniąc jutro  swoim dzwonem”. 
    Oj Jerzy, o jakim Ty pojednaniu piszesz, dlaczego radość z Pojednania??? - odpisała mu w kolejnym poście Ania Samograjka
    Przecież doskonale wiesz, już Cię tyle razy przez ponad czterdzieści lat „życie” nauczyło, że cokolwiek  Ty, lub ktokolwiek inny zrobi mi na złość, to spotyka go za to kara. Nie jest to nigdy kara zadana moją ręką, lub przy moim jakimkolwiek współudziale. Ale tak jest.
    No tak - westchnął Jerzy i przywołał z pamięci wspomnienia sprzed ponad trzydziestu lat.
Pamiętam. Gdy przyszło Tobie wyładować trzy tony cementu w czasie budowy naszego domu z przyczepy ciągnika, a Ty byłaś z Kubą tuż przed rozwiązaniem i traktorzysta za żadne pieniądze nie chciał Tobie pomóc w jego rozładunku spotkała go bardzo dotkliwa kara. Ty w nocy, jeszcze tego samego dnia pojechałaś na porodówkę, by bez problemów w szybkim tempie urodzić Kubę, a jego żona po miesiącu poroniła mu jedynaka.
    Na to Ewa wracając do sytuacji sprzed czterech godzin
    Doskonale wiedziałeś jak bardzo jestem zmęczona. Mieliśmy gości. Kawa  ze słodkim, którego z braku sił po raz pierwszy w życiu sama nie upiekłam,  przeciągnęła się do 21:30. 
    To był dla Ciebie stres, nie mogąc nic zrobić samej. Ale ja zrobiłem wszystko za Ciebie.
    Tak ale to ja jestem panią domu, a nie Ty.
    Zgoda. Ale po wyjściu gości byłaś taka odprężona i radosna
    A Ty,  tym jednym zdaniem  wszystko popsułeś.
    Jak to, gdy tylko wyszli goście, poprosiłem Cię  byś siadła przy komputerze i przeczytała życzenia imieninowe. W tym czasie ja wziąłem się za sprzątanie chaty i ręczne zmywanie bo wysiadła zmywarka.
    Ucieszyłam się zwłaszcza, gdy przeczytałam ostatnie życzenia od Ani Samograjki, a Ty wszystko popsułeś.
    Przecież gdybym przez godzinę nie sprzątał i zostawił wszystko do rana, a sam siadł do komputera i podziękował od razu krótko Ani, o 22:00 mogliśmy być razem ze spokojem w łóżku.
    Doskonale sobie zdajesz sprawę, że na jutro zaprosiłam na kawę całą Twoją i moją rodzinę. To nie będzie tak jak dzisiaj 10 osób, ale może być nas więcej niż było gości na naszym weselu. I muszę być w jako takiej kondycji.
    Rozumiem, ale daj mi odpowiedzieć Ani.
    Jak długo chcesz siedzieć przy kompie.
    Tylko jedno zdanie i już kończę. Nie stój tak nade mną w pidżamie. Pozwól mi ze spokojem dopisać do końca. Połóż się do łóżka bo zmarzniesz.
    Tak długo pisze się  jedno zdanie? Długo chcesz jeszcze siedzieć?
    To co napisałem, nie wiedzieć czemu mi zniknęło i musiałem pisać po raz kolejny. Wiesz przecie jak mi trudno przychodzi pisanie.
    Ale ja proszę, abyś przyszedł do mnie. Nie zostawiaj mnie samej.
    No, ale daj dokończyć tego posta powiedział siedzący już prawie godzinę przy komputerze Jerzy, gdy po raz kolejny zniknęło mu wszystko z ekranu.
    W tym momencie przypomniał sobie dobrą radę Ani, która swego czasu poradziła mu by pisać w wordzie, a gdy tekst jest gotowy, przekopiować go do portalu. Ale czy dla tych kilku słów warto otwierać worda ? Przecież to tylko kilka zdań. 
    W uszach dźwięczały mu jeszcze słowa przyjaciela, który po obejrzeniu po raz pierwszy dzwonu , po wysłuchaniu jego dźwięku o 21:00 i wysłuchaniu intencji z jaką Jerzy kazał go odlać powiedział tak jak ks. proboszcz: On się może nazywać Pojednanie, ale jego miejsce jest gdzie indziej. Dzwon, dzwonienie kojarzy się ludziom z kościołem, z uświęconym miejscem i nie należy zmieniać odwiecznej tradycji, nawet w imię najszlachetniejszych celów, nawet wtedy gdy nikt z sąsiadów nie zgłasza pretensji o jego głośne dzwonienie.
    Ale Jerzy jak dziecko uparł się by dzwonić swoją zabawką. Dopisał nie wiedzieć czemu i po co do posta # 97 ostatnie zdanie o pojednaniu i jutrzejszym dzwonieniu i poszedł spać. Była 23:30
    Nie mogąc tak jak Ewa zasnąć, przewracał się z boku na bok wracając do wydarzeń minionego dnia.
    Na przyjęciu gdy dyskusja zeszła na sprawy kościoła i religii rozdał obecnym zdjęcie z monstrancją, które zrobił w Wielką Sobotę opowiedziawszy zebranym historię powstania zdjęcia. Ale dlaczego nie wszyscy zabrali je ze sobą? Zapomnieli? Zna ich wszystkich dokładnie, są przyjaciółmi domu jeszcze z czasów szkolno-studenckich. Tylko dwie osoby mówią o sobie, że są niewierzące, ale te akurat zabrały zdjęcia.
    Tak medytując przeleżeli obok siebie do 2:00 w nocy, kiedy to Ewę wyniosło do ubikacji. A  Jerzego poniosła ciekawość i wszedł na stronę Koniczynki by przeczytać wpisane o północy słowa słowa Ani Samograjki.
    Proszę do łóżka usłyszał zdenerwowany głos Ewy.
    Posłuchał.
    I wtedy to padły te słowa:
    Jurku , Ty mi to zrobiłeś na złość ?                 
                Tak, to niestety była prawda. Po raz drugi zostawiłem ją samej sobie siadając przy klawiaturze.
                Nic nie mówiąc, bo co jej biednej chorej miał powiedzieć, jeszcze raz zrobił rachunek sumienia wracając na jego zakończenie  myślami  do dnia swoich imienin, do Mszy św. zamówionej przez Ewę w jego intencji na której był tylko jego syn Kuba. Gdy składał tego dnia ojcu życzenia imieninowe życzył mu spełnienia marzeń, na co Jerzy mu odpowiedział: „wiesz Synu jakie jest moje największe marzenie, tylko od ciebie zależy czy zostanie spełnione” . Nie musieli dalej mówić, zrozumieli się bez słów.
    Na moment przed oczyma stanął mu obraz (Ewa zrobiła zdjęcie) jak oboje z Kubą dopasowują po Mszy św. imieninowej drewniane elementy stojaka na którym ma zawisnąć dzwon. Stojak ma być na kółkach, tak by można było dzwon nie tylko bezpiecznie przewozić, ale jak wymyślił Kuba przetaczać w dowolne miejsce. Gdzie będzie jego docelowe miejsce? przemknęła jak błyskawica myśl Jerzemu.
A może by tak na Forcie VII w Poznaniu, na razie w jego kazamatach w magazynie Kuby, a gdy nadejdzie właściwa pora, na szczycie kopca zroszonego polską krwią, na który po wielokroć musieli się wspinać więźniowie szczuci przez hitlerowców psami pierwszego na ziemiach polskich obozu koncentracyjnego, gdzie obecnie stoi skromny drewniany krzyż. I tak myśląc o swoim świetlistym krzyżu pojednań usnął by obudzić się o 6 rano i siąść do komputera by napisać ten tekst.

W poście #93 Samograj w ps. pod zdjęciem napisał: tyle co dopiero otworzyłam pocztę, a uczyniła to 25.04 około 22:15. I dobrze się stało. Taka widocznie miała być przerwa, bowiem zdjęcie wysłałem wcześniej niż Ewa napisała tekst tego postu.

          Wszystkie Twoje słowa Aniu w stosunku do mojej osoby nabrały dla mnie dodatkowej wartości i ubogaciły (uBogaciłły) u Boga dodatkowo Ciebie.
         
          To dar Ducha Świętego, który spłnął na nas obojga.
           To się nazywa pojednanie, które obwieszczę całemu światu dzwoniąc jutro swoim dzwonem.

No właśnie ale plama,to przez nadmiar spraw ,które ostatnio przyszło mi rozwiązywać,Jerzy wszystkiego najlepszego ,dużo zdrowia,a przede wszystkim błogosławieństwa Bożego na każdy dzień

W wątku życzenia urodzinowe dla Wawika !!! post #9 wpisaliśmy z Jerzym wczoraj:
... drogi solenizancie jako, że jesteś poznaniak, a u starych poznaniaków obchodzi się imieniny, a nie urodziny życzymy Ci ...
    Tak się składa że wątek ten mimo, że nosi nazwę „Modlitwa za Irenę- Ewę” będzie dzisiaj poświęcony memu mężowi Jerzemu, za którego zamówiłam dzisiejszą  Mszę św.  Na  wprowadzenie której  ks. Proboszcz zwrócił się do zebranych słowami:
  „Czcimy dziś w Kościele świętego Jerzego , rzymskiego żołnierza. Za panowania cesarza Dioklecjana poniósł śmierć męczeńską i stał się wzorem i głównym patronem zachodniego rycerstwa. W każdym powołaniu i w każdym zawodzie potrzebna jest odpowiednia etyka, czyli określony sposób zachowania się, wypełniania swoich obowiązków. Chrześcijanie podporządkowują etykę Ewangelii. Wpatrując się w świadectwo życia świętego Jerzego, naśladujmy go w wyznawaniu wiary i zgodnym z nim zachowaniu. Nigdy tak zwanymi okolicznościami nie usprawiedliwiajmy zwykłej niegodziwości i sprzeniewierzaniu się Ewangelii. Przez wstawiennictwo świętego męczennika módlmy się , abyśmy potrafili godnie wyznawać naszą wiarę, nawet w obliczu niebezpieczeństwa”.     
                 Mszę św. ks. Proboszcz zakończył słowami:
     „Za wiarę w Chrystusa święty Jerzy zapłacił ogromną cenę – tortury i śmierć męczeńską. My  - za wyznawanie naszej wiary – czasem musimy przyjąć odrzucenie przez ludzi tego świata. Niech nam jednak odwagi nie zabraknie. Abyśmy mieli siłę do wypełniania naszych zadań przyjmijmy Boże błogosławieństwo."
    Po Mszy św. ks. Proboszcz zaintonował pieśń „ Życzymy, życzymy ... przez serce Maryi” po czym podszedł do Jerzego i złożył mu imieninowe życzenia co pozwoliłam sobie utrwalić na zdjęciu jak niżej:

p.s dopiero przed chwilą odebrałam pocztę

Dziękuję Jerzy,Ireno-Ewo za modlitwę,która tak bardzo jest nam wszystkim potrzebna,tak jak wspomniałeś,obecnym,nieobecnym,chorym,zmarłym........ach,długo by wymieniać.Obiecuję rewanż w niedzielę w Łagiewnikach,zresztą codziennie w Waszych intencjach wzdycham do  najwyższego w niebiosach

Dziękuje Wam bardzo, wzruszylam sie tym co napisales i lezki polecialy po policzkach
dziekuje bardzo....
juz mi lzej na sercu...............

Majka, rozwalasz tymi tekstami :-) i pobudzasz mnie do zycia

czy i za mnie i moją Mamę może ktoś się pomodlic? wymiekamy psychicznie
chętnie bym pogadala jakby ktos chcial mnie wysluchac.....
dla wszystkich....pieknych swiat!