Dzisiaj moje urodziny I co z tego.. beznadziejne i najgorsze w moim zyciu poki co.. ehh mam dosc wszystkiego, chce do taty..  Mama była zadowolona z portretu baardzo, wrocila juz do pracy i "jakos" sie trzyma, siostra tez, a ja siedze na bezrobociu nadal i gapie sie w sciane.. i coraz mi gorzej.. z dnia na dzien.. ocean łez.. wyrzuty sumienia.. tęsknota.. i tak w kółko..

dorotea napisał:

Dzisiaj moje urodziny

Dorotko, życzę Tobie przede wszystkim, abyś znalazła sobie pracę, z której będziesz zadowolona.
Poza tym dużo, dużo zdrowia, bo to jest jednak najważniejsze...
Trzymaj się kochana.

Dziękuję wszystkim za życzenia urodzinowe..

Minął miesiąc i jest coraz gorzej..ale tak chyba ma/musi być.. Tylko płacz i płacz i bezsilność.. Nie mam siły na szukanie pracy.. a z drugiej strony jest jeszcze gorzej gdy cały czas siedze w domu i mysle o tym wszystkim.. Dlaczego my.. dlaczego mój tatuś.. Miliony pytań bez odpowiedzi.. Do tego wszyscy Ci co byli przy nas "zniknęli".. nikt się do nas nie odzywa.. O rodzinie juz nie wspomnę bo cały rok nas miała w.. ale znajomi.. nie wiem czy stałyśmy się jakieś "trędowate" po tym co się stało czy jak.. dziwnie do tego ludzie podchodzą.. do paru osób napisałam to twierdzą, że boją się odzywać.. bo myślą, że potrzebujemy czasu na "wyciszenie"... nie chcą przeszkadzać (chyba w dołowaniu się..) A naprawdę są nam potrzebni równie mocno jak wcześniej.. No ale cóż.. trochę już poznałam ludzi i świata.. więc pozostaje samotność...a do tego: DZISIAJ, W PIĄTEK TRZYNASTEGO <13 LUTY> SĄ 51. URODZINY MOJEGO TATUSIA



Pierwsze zdjęcie.. taki tatuś był na codzień.. kolejne dwa, juz w czasie choroby, na budowie naszego domu jak widać po ubraniu.. 

Wiem czytałam.. Nie wyjezdzam, tzn. bede u mojego chlopaka wiecej ale w domu tez bede to dam znac i się w koncu zdzwonimy i pogadamy o tym..  To ostatnie zdjęcie jest zrobione 26 wrzesnia dokladnie, po 7 dawkach Temodalu i dawno po naświetlaniach, wyglądał idealnie i tak tez sie czuł jak podkreslił to prof. H. ale "po co"  moim tatą miał się zainteresować jakiś lekarz, że człowiek z glejakiem żyje 10 miesięcy i się z nim nic nie dzieje..przeciez to takie "normalne"..!!  Lepiej było poczekać i skazać takiego człowieka na śmierć.. nie wytrzymam jak z tym czegoś nie zrobimy.. najlepiej chcialabym aby cały świat się o tym dowiedział!!

Ad
spontaniczna eutanazja  /  spoko , siętrenuje az miło

Droga Dorotko!

Jestem w takim wieku, że mogę ci mówić po imieniu. Najstarszy syn za moment będzie miał 40 lat , zaś jego córka za kilka dni będzie obchodziła osiemnastkę. Przeżyłam w życiu bardzo wiele. Chyba najbardziej dotkliwe było samobójstwo naszego najmłodszego syna – Łukasza który w momencie popełniania tego czynu miał zaledwie 20,5 lat. Pierwszego marca br. minęło 7 lat i do tej pory nie mogę się z tego otrząsnąć. Nigdy nie mogłam zrozumieć mojej babci, która mnie wychowywała, gdy mówiła, że najtrudniej jest chować własne dziecko. Dopiero, gdy doświadczyłam tego na własnej skórze – zrozumiałam jaka to tragedia. Jest prawdą, że nie da się z tego otrząsnąć (szczególnie matka) można trochę złagodzić swój ból, ale przynajmniej ja mam ciągle mieszane uczucia; raz złość, innym razem żal jeszcze innym – całkowitą obojętność. Nie biegam każdego dnia na cmentarz, ale gdy już jestem, to czasami płaczę innym razem krzyczę, jeszcze innym trwam w milczeniu. Jednakże za każdym razem gdy opuszczam cmentarz powtarzam sobie tę prawdę, że tam „na górze” każdy ma swoją świeczkę i nie będzie mu dane żyć dłużej niż ona będzie się paliła. Gdy zagaśnie człowiek musi odejść bez względu na wiek jakiego dożył. Śmierć nie wybiera; umierają niemowlęta, młodzieńcy, osoby w sile wieku i staruszkowie. Tyle, że łatwiej jest się pogodzić ze śmiercią staruszka, niż ze śmiercią każdej osoby należącej do tych innych grup.
Ja mam za sobą ponad 20 pobytów w szpitalu, w tym kilka związanych z operacją nowotworów złośliwych; m.in. pęcherz moczowy, jelito grube, narządy rodne i dwukrotnie operacje glejaka mózgu Pierwszy raz w roku 2005, (w Poznaniu - operował mnie prof. Nowak) po czym naświetlano mnie (60 lamp), a drugi raz w październiku ub. roku w Bydgoszczy (operatorami byli prof. Harat i dr Gasiński). Po tej operacji zastosowano mi leczenie chemioterapią, którą b. źle znosiłam. Był moment, że myślałam o samobójstwie, ale był to rzeczywiście, tylko mały moment. Złożyły się na to uporczywe wymioty +  artykuł przeczytany w prasie - artykuł na temat przeżywalności kobiet i mężczyzn po takich operacjach. Wynik był porażający – przeżywał dłużej niż 8  - 10 miesięcy tylko 1 % pacjentów, wśród których jestem ja. Widocznie Pan Bóg tak chciał.
Wiem, a raczej domyślam się, że jesteś osobą niewierzącą lub wierzącą inaczej, ale wydaje mnie się, że tak w głębi swojego jestestwa każdy – nawet ateista w coś wierzy. Dlatego ja wierzę, że potrzeba czasu na to, abyś się z tej tragedii otrząsnęła. Wiem, że nie będzie ci łatwo, ale czy ktoś nam powiedział że droga przez życie będzie usłana różami? Że w życiu nie będziemy mieli krzyży?
Pamiętaj, że nikomu Pan Bóg nie nałoży na ramiona większego krzyża niż człowiek jest w stanie udźwignąć.
Dorotko! Trzymaj się i nie miej takich czarnych myśli!
            Irena Ewa

Ostatnio edytowany przez IRENA-EWA (2009-05-05 23:13:15)

Jerzy.......
pięknie napisane

Droga Dorotko!

Nie wiem, czy czytałaś  „dzieje” naszego Łukasza, ale jeśli nie to przedstawię je pokrótce. Otóż gdy skończył 18 lat odszedł do o wiele starszej od siebie kobiety (gdzieś około 15 lat, która miała za sobą jedno nieudane małżeństwo i 9. letnią córkę). Ponieważ  Łukasz  powiesił się nieskutecznie byłam jej wdzięczna za powiadomienie nas, w którym szpitalu leży. Dało nam to możliwość zawołania księdza z olejami św.
Złość, która dopadła Jerzego i mnie na tę panią była przeogromna, ale później zreflektowałam się, że przecież:
1.    Nikt  nie może dłużej żyć niż to jest w niebie zapisane
2.    Życie w nienawiści  nic nam nie da
3.    Owa pani już swoje wycierpiała, gdyż Łukasz zrobił to przed jej oknem na jej podwórzu, ( na trzepaku) a sąsiedzi nawet nie pomogli jej zdjąć ciała (chyba w całej kamienicy wszyscy znali ich sytuację i potępiali ten związek)
Początkowo nie chciała przyjść na pogrzeb, ale przez najstarszego syna – Pawła przekazałam jej, że w pogrzebie może uczestniczyć.
Ja pierwsza wysłałam jej życzenia wielkanocne, na które ona odpowiedziała i tak było przez kilka lat. Później kontakt się urwał, gdyż wyjechała do Niemiec.

Dorotko!

Wydaje mnie się, że w sercu nosisz głęboki żal do wszystkich lekarzy, którzy w twoim mniemaniu czegoś nie dopatrzyli. Spróbuj spojrzeć inaczej na tę sprawę. Czy prof. Majchrzak  pomógł coś twojemu Tacie? Widocznie tak długo jak Tato żył, tak miał żyć.
Ja wiem jak trudno jest pogodzić ze śmiercią osoby najbliższej, ale spróbuj zmienić swoje myślenie, a wówczas będzie ci znacznie lepiej.

                    Irena Ewa

Dziękuje Wam wszystkim za dobre słowa. To wszystko jest dla mnie bardzo ciężkie tak, że aż czasami słów mi brakuje, dlatego nawet teraz nie wiem co mam napisać.. Ból, pustka i cierpienie, z czasem coraz gorzej bo wszystko dopiero dociera.. Do tego problemy życia codzinnego, ja mama i siostra, czyli trzy kobiety które zostały z domem w budowie, który był taty marzeniem i próbujemy za wszelką cenę "zbudować" ten dom choć nie spotkałyśmy jeszcze nikogo z tej branży kto nas nie wystawił.. Ludzie potrafią być okrutni.. no ale wiem to nie od dziś.. Rodzina od pogrzebu milczy, zresztą wczesniej nie paliła się również do kontaktu, taty przyjeciele byli zawsze przy nas, najbardziej w tych ostatnich miesiącach, od pogrzebu cisza.. nie rozumiem ludzi.. Bardzo dawno mi sie tata nie śnił aż do dzisiaj.. przyszedł we śnie i przytulił mnie.. chwile porozmawialiśmy i zniknął ale przynajmniej czuje dzisiaj odrobine spokoju dzięki temu.. Poszukiwania pracy też mi nie idą najlepiej bo kto chce kogoś kto ma w swojej karierze 10 miesięcy przerwy.. Cięzko nie mówić prawdy dlaczego tak się stało a to chyba jeszcze bardziej pogarsza sytuację.. dzisiaj podjęłam decyzje, myśle że to najwyższy czas, zapisać się na terapię bo bez tego nie wiem co dalej będzie ze mną.. nie widze zadnego sensu życia.. wstawania z lózka, często jadę samochodem i myślę jakby to było fajnie jakbym zginęła w wypadku.. coraz gorzej mi jednym słowem... Do napisania jak się zbiorę kolejnym razem...

dorotea napisał:

Bardzo dawno mi sie tata nie śnił aż do dzisiaj.. przyszedł we śnie i przytulił mnie.. chwile porozmawialiśmy i zniknął ale przynajmniej czuje dzisiaj odrobine spokoju dzięki temu..

Dorotko, Twój tatuś przyszedł do Ciebie z okazji Dnia Dziecka.
Czuwa nad Tobą...

Życzę duuużo zdrówka Tobie i spokoju i abyś jak najszybciej mogła otrząsnąć się i znaleźć pracę i stabilizację życia...
Trzymam kciuki za Ciebie i modlę się !!!