Kurde Jerzy ale mnie nastraszyliście myslałem ze opisujesz obecny stan Ireny a to opis Waszych przejść - no Ty to wiesz jak człowiekowi cisnienie podnieść aż mi sie nogi ugieły...

Chciałem jeszcz dodac że wiem ze jestescie skromnymi ludzmi i nie oczekujecie poklasku ale podziwiam waszą drogę w zmaganiach. Chciałbym kiedyś jak będę miał moze część Waszego doswiadczenia życiowego patrzec na zycie jako na dar który trzeba bedzie zwrócić w ręce które go ofiarowały i być na to gotowym cały czas...
Na razie jeszcze nie potrafie i wciaż kopie się z koniem czytaj zmagam z Bogiem zadając nam obu pytanie czy tak musi kurcze być????
Smutne rzeczy przykrywaja mi powody do radości przez co nie dostrzegam wielu darów których mam bez liku a na tym cierpia moi najblźsii. Właściwie to zachowuje sie jak ta Ewa (przepros żonę) z raju która ma wszystko ale cierpi z powodu jabłka jak ja który ma wszystko i  cierpi bo nie moge rozwikłac zagadki tajemnicy smierci za zycia...i zadając sobie pytanie czy warto męczyć sie ta chwilą  egzystencji tu na ziemi by wszystko pozostawić i odejść???


Wojtek

PROSZĘ O KONTAKT I INFO

Witaj Hiacynto. Nie 30 ( wówczas były inne złośliwce, umiejscowione na innych narządach), a 3 lata od pierwszej operacji glejaka (II stopień) do wznowy i drugiej operacji. Od drugiej operacji (tym razem III stopień ) do dzisiaj minęło dalsze 3 lata. Każdego dnia dziękuję Bogu, za każdy przeżyty kolejny dzień. 30 lat temu miałam pierwszego złośliwca potem jeszcze kilka. Za każdym razem w innym miejscu i nie z przerzutu - tak twierdzili lekarze. Ostatnio przed miesiącem w pęcherzu moczowym dwa 1. cm i jeden 2 cm –nazwano je brodawczakami bez śladów złośliwości. We wrześniu mam mieć kontrolne badanie czy nie odrasta. Wznowę glejaka miałam operowaną w Bydgoszczy przez prof. Marka Harata. Ostatnio było można się do niego dostać zasięgając konsultacji przez internet.  Należało wysłać meilem wszystkie dokumenty, wpłacić forsę i czekać na wynik. Jeśli glejak był jego zdaniem operacyjny, wyznaczał termin przyjęcia do szpitala.
Gdy byłam młoda, a dzieci były małe, podobnie jak Ty odchodziłam od zmysłów. Dzisiaj pochodzę do tego spokojnie choć nie  ukrywam, że się boję.
Pamiętaj, że zawsze wiara czyni cuda. Gdy u mnie stwierdzono, że mam glejaka, było to dla mnie takim zaskoczeniem, że nawet nie zapytałam, czy jest on operacyjny. Dopiero następnego dnia, gdy lekarz, który mnie przyjmował do szpitala przyszedł na wizytę dopytałam go o ten problem. Okazało się, że jest tak położony, że w całości można to paskudztwo usunąć. Wyobraź sobie, że ucieszyłam się tak, że gdy mnie przewożono na neurochirurgię, do innego szpitala prawie wszystkie panie z mojego pokoju płakały, tak im było mnie żal. A ja po prostu założyłam, że wszystko musi się dobrze skończyć. Po operacji miałam oczywiście przez 6 tyg. radioterapię, wskutek czego wypadły mi skutecznie włosy, ale teraz chodzę co tydzień do b. dobrej fryzjerki, która „czyni cuda”.
Na szczęście po drugiej operacji, która była jeszcze cięższa, miałam chemię, ale taką po której włosy mi nie wychodziły. Za to inne dolegliwości były „upierdliwe”. Wywracało mnie na lewą stronę (tak rzygałam). Ale na to były tabletki i mogłam egzystować. Oczywiście nie czułam się komfortowo, ale żyć się dało. Teraz po tych trzech latach mam niestety coraz więcej problemów z chodzeniem, ale i na to jest sposób. Młodszy syn kupił mi 2 kijki trekingowe i jak chcę, mogę się poruszać.
Pamiętaj jednak Hiacynto, że najważniejsza jest wiara w Boże Miłosierdzie i Jemu powinnaś się zawierzyć – tak do końca, tak bez granic. Ja również dużo się modliłam do JP II (który wówczas nie był jeszcze błogosławionym) i uważam, że On mnie wysłuchał.
Obiecujemy, że wraz z moim małżonkiem, będziemy Cię powierzać w naszych modlitwach Miłosierdziu Bożemu , a także JP II.
Podaję namiary na prof. Marka Harata: prywatna praktyka neurochirurgiczna ul. Widok 70 Bydgoszcz; rejestracja telefoniczna od poniedziałku do piątku pod nr tel. 695-913-926 lub w szpitalu:10 Wojsk. Szpital Kliniczny z Polikliniką w Bydgoszczy ul. Powst. Warszawy 5
85-681 Bydgoszcz. Tel. do sekretariatu 52-378-70-93
e-mail: MarekHarat@10wsk.mil.pl
Irena Ewa.

BARDZO BARDZO BARDZO DZIĘKUJĘ  za słowa wsparcia i światełko w mroku zarówno MARZENNA jak i IRENA-EWA nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy . Ja już chyba nie umiem się modlić, nie umiem prosić Boga i to mnie przeraża ....... Moje życie od urodzenia było ...... ale nigdy się nie rozczulałam nad sobą , zawsze miałam gdzieś te dziecięcą naiwość, że przecież życie nie może składać się z samych cierni ....... Gdzieś kiedyś usłyszałam, że jeśli ktoś miał część życia pod górke to z czasem przyjdzie pora na lepsze dni ..... tak bardzo w to wierzyłam ...... zawsze sobie powtarzałam żę przecież jutro też jest dzień i napewno wyjdzie słońce, że w przyrodzie nawet po największej burzy wychodzi słońce ........ i wyszło dla mnie, w dniu narodzin mojego okruszka ..... nie było dla mnie szczęśliwszego dnia w życiu mimo że okoliczności były bardzo smutne i ....... Obiecałam sobie, że zrobie wszystko by mój aniołek nie miał takiego życia jak jego mama, że będę go chronić i walczyć o jego szczęście nawet gdybym miała zapłacić za to najwyższą cene. Mój skarb rósł, w moim życiu nadal było tysiące chmur ale jego uśmiech wynagradzał wszystkie cierpienia, jego pierwsze mamo dało tyle siły i radości co nic przez wszystkie lata życia , cieszyłam się bo był zdrowy .....aż pewnego dnia z winy błędu lekarskiego (źle został zakwalifikowany do szczepień) strasznie się pochorował...spędziliśmy prawie rok w szpitalach, jak następowała przerwa to znów powroty,jego  operacja spadek odporności, z bólem serca patrzyłam na to .... Podczas jego ostatniego pobytu w szpitalu poprosiłam Boga, by mu tego oszczędził, by wszystko co ma go jeszcze spotkać zesłał na mnie i ........ nagle względna poprawa, trzy miesiące bez leków ....jaka ja byłam szczęśliwa tak bardzo.........i później nagle mój wynik ......... Rozumiem że Bóg spełnił moją prośbę ale dlaczego mam zostawiać mojego okruszka tak wcześnie? Dlaczego nie mogę być mu jeszcze wsparciem ??? Tak bardzo go kocham ,dlaczego mam go zostawiać w tym bagnie samego? Jakie go czeka życie ? Miałam go wspierać i chronić, nazywałam go moim darem z nieba, nie umiem się pogodzić z tym że tak nagle będę go musiała zostawić .....  Wszystko przeciw nam, mój guz jest z naciekami, moja neurolog twierdzi że tylko prof Harat mógłby mi pomóc ale nie moge się z nim skontaktować ... , urlopy, terminy , ..... to jakiś obłęd nie ogarniam już tego , a tu jeszcze zwykła szara codzienność i problemy ,sił mi brak  ......

Hiacynto, nie przepraszaj Kochana...
Pisz, co Ci leży na sercu, to będzie Tobie łatwiej...
Po to tu jesteśmy, by wysłuchiwać innych i wspierać się wzajemnie...
Bądź dzielna, musi się znaleźć jakieś sensowne rozwiązanie Twojego problemu...
Wiara daje siłę...