IRENO-EWO
DziekujĂŞ za to Âświadectwo...niestety nie znalazÂłam tego reportaÂżu, czy mogÂłabyÂś daĂŚ linka bezpoÂśredniego???

Jerzy, tutaj wklejam link do artykuÂłu:
http://poznan.naszemiasto.pl/wydarzenia/911300.html

miÂło mi was poznaĂŚ

A poniÂżej  artykuÂł:

Jerzy Zygar³owski zdj¹³ ze œciany kilim z podobizn¹ Jana Paw³a II, przewi¹za³ czarn¹ wst¹¿k¹, umocowa³ do drzwiczek od starej lodówki i ustawi³ ko³o domu. Obok zostawi³ kartkê. Na kartce napisa³: Ka¿dy, kto zapali w tym miejscu znicz, zgadza siê na postawienie pomnika Ojca Œwiêtego. By³ 8 kwietnia 2005 roku. Dzieù pogrzebu papie¿a. Irena Zygar³owska przyjê³a komuniê, sakrament chorych i dosta³a narkozê. Lekarze rozpoczêli piêciogodzinn¹ operacjê usuniêcia guza mózgu. By³ 8 sierpnia 2005 roku. Cztery miesi¹ce od pogrzebu papie¿a. Jerzy Zygar³owski, m¹¿ Ireny: - To nie móg³ byÌ przypadek.

Wyrok
Lipiec 2005 roku. Irena ZygarÂłowska, byÂła nauczycielka z podpoznaĂąskiego Baranowa, jest z wnukami na wakacjach. WypoczywajÂą w Puszczy Nadnoteckiej. DookoÂła same lasy, niedaleko Jezioro BiaÂłe (w 1977 roku kardynaÂł WojtyÂła spĂŞdzaÂł tu przedostatnie wakacje w Polsce przed wyborem na papieÂża).
Po tygodniu wracaj¹ do domu. Zygar³owska spieszy na rocznicê œlubu. Prowadzi samochód. Na zakrêtach naje¿d¿a autem na pobocza i chodniki. Tak jakby mia³a utratê równowagi. Odetchnê³a, gdy dojecha³a szczêœliwie na miejsce. Przez kolejne dni czuje siê zmêczona i otêpia³a, chocia¿ nic j¹ nie boli. M¹¿ wysy³a j¹ do lekarza.
Jest upalne, letnie popoÂłudnie. W szpitalnym gabinecie ZygarÂłowska czeka na wynik tomografii komputerowej. Denerwuje siĂŞ.
Po godzinie lekarz oznajmia: guz mĂłzgu o Âśrednicy piĂŞciu centymetrĂłw.
Irena ZygarÂłowska: - W jednej chwili stanĂŞÂło mi przed oczami caÂłe moje Âżycie.

Cud
Marzec 1998. KsiÂądz PaweÂł, mÂłody wikariusz jednej z poznaĂąskich parafii, poczuÂł siĂŞ Âźle na lekcji religii. - ZrobiÂł siĂŞ blady i byÂł tak sÂłaby, Âże nie mĂłgÂł ustaĂŚ na nogach - opowiadali potem uczniowie.
Pogotowie zabraÂło ksiĂŞdza do szpitala. Zrobiono badania. Lekarze wykryli guza mĂłzgu na prawym pÂłacie skroniowym. Konieczna byÂła natychmiastowa operacja.
Gdy ksiÂądz PaweÂł leÂży w szpitalu, ludzie modlÂą siĂŞ za niego w parafialnym koÂściele. NiektĂłrzy rezygnujÂą z zamĂłwionych wczeÂśniej naboÂżeĂąstw we wÂłasnych intencjach i ofiarowujÂą je za Âżycie wikariusza. ModlÂą siĂŞ nawet ci, ktĂłrzy zwykle stroniÂą od KoÂścioÂła. - W niedzielĂŞ nie miaÂłem w ÂświÂątyni tylu ludzi, co w tamtych dniach - powie potem miejscowy proboszcz.
Miesi¹c póŸniej ksi¹dz Pawe³ stan¹³ przy o³tarzu. By³ Wielki Czwartek. Wierni przywitali go oklaskami. Zaczêli wierzyÌ, ¿e wymodlili mu zdrowie. - To cud - powtarzali w kazaniach ksiê¿a w mieœcie.
Duchownego operowaÂł znajomy lekarz. MieszkaÂł w tej samej parafii, gdzie ksiÂądz PaweÂł byÂł wikariuszem. Widywali siĂŞ w koÂściele. - To Âżaden cud, tylko rutynowa operacja, jakie wykonujemy na okrÂągÂło - lekarz tonowaÂł zwolennikĂłw cudu.
Po wyjÂściu ze szpitala ksiÂądz PaweÂł mĂłwiÂł, Âże byÂł przygotowany na najgorsze. - LiczyÂłem siĂŞ, Âże mogĂŞ umrzeĂŚ. Ale skoro przeÂżyÂłem, to znak, Âże Pan BĂłg chce, bym zrobiÂł jeszcze coÂś dla Niego na tym Âświecie - opowiadaÂł pogodnie.
Ksi¹dz Pawe³ umar³ szeœÌ lat temu.

Choroba
Historia choroby Ireny ZygarÂłowskiej: Rok 1974. MÂłoda nauczycielka sprowadza siĂŞ z mĂŞÂżem (inÂżynier budownictwa drogowego) do Baranowa. Postawili wÂłaÂśnie dom (jest jeszcze w stanie surowym, ale moÂżna juÂż mieszkaĂŚ). MajÂą dwoje maÂłych dzieci. Starszy - PaweÂł, skoĂączyÂł piĂŞĂŚ lat, Kuba - dwa. Wydaje im siĂŞ, Âże wyszli wreszcie na prostÂą (dzieci rosnÂą majÂą wÂłasny dom).
Któregoœ wiosennego przedpo³udnia lekarz mówi Irenie, ¿e ma z³oœliwego guza. Kobieta odchodzi od zmys³ów. P³acze, ¿e zostawi dwoje ma³ych dzieci. Modli siê, ¿eby mia³ siê kto nimi zaj¹Ì, gdy jej zabraknie.
ZamartwiaÂła siĂŞ niepotrzebnie. Operacja siĂŞ udaÂła.
Rok 1991. Trzeci syn Zygar³owskich - £ukasz, skoùczy³ dziesiêÌ lat, by³ po Pierwszej Komunii. Przed Bo¿ym Narodzeniem Irena idzie na badania. Lekarz mówi, ¿e jeœli nie zostanie natychmiast w szpitalu, bêdzie za póŸno (guz by³ wyj¹tkowo z³oœliwy). W domu rozpacz. Nikt nie myœli o œwiêtach.
Dwa dni przed WigiliÂą Irena ZygarÂłowska wrĂłciÂła po operacji do domu.
Rok 2001. Synowie sÂą juÂż doroÂśli. Dwaj najstarsi majÂą wÂłasne rodziny. Irena ZygarÂłowska idzie do szpitala na rutynowe badania. Niczego nie podejrzewa. W czasie drobnego zabiegu lekarze usuwajÂą jej polip z jelita grubego (okazaÂło siĂŞ, Âże guz byÂł zÂłoÂśliwy).
Rok 2005. Guz na mĂłzgu ma ÂśrednicĂŞ piĂŞciu centymetrĂłw. ZygarÂłowska nie martwi siĂŞ juÂż o bliskich, Âże nie dadzÂą sobie bez niej rady. Nie lĂŞka siĂŞ Âśmierci. Boi siĂŞ tylko cierpienia. I tego, Âże moÂże byĂŚ dla rodziny ciĂŞÂżarem.
- Nigdy nie skar¿y³am siê Panu Bogu, dlaczego to wszystko mnie spotyka. I nigdy nie ¿¹da³am: Panie Bo¿e, musisz mnie ocaliÌ - mówi. Prosi³a jedynie, ¿eby Bóg da³ jej si³y przyj¹Ì to, co ma siê staÌ.
Choroby nauczyÂły jÂą jednego: - ÂŻe w obliczu Âśmierci nic nie jest waÂżne. Tylko wiara siĂŞ liczy.

PapieÂż
W dzieù pogrzebu papie¿a (jeszcze przed transmisj¹ z Watykanu) Jerzy Zygar³owski zdj¹³ ze œciany w salonie kilim z podobizn¹ Jana Paw³a II. Irena Zygar³owska dosta³a go od znajomych na imieniny po wyborze Karola Wojty³y na papie¿a (pierwszy papie¿, jakiego mieli w domu).
Na znak ¿a³oby Zygar³owski przewi¹za³ kilim czarn¹ wst¹¿k¹ i przymocowa³ ¿y³k¹ do drzwi od starej lodówki (lubi trzymaÌ w gara¿u ró¿ne rzeczy, "bo zawsze mog¹ siê przydaÌ"). Dopisa³ kartkê: "Stawiaj¹c zapalony znicz w tym miejscu, dasz wyraz pragnieniu, by powsta³ tu pomnik Ojca Œwiêtego Jana Paw³a II, modl¹cego siê na kolanach przed figur¹ Mi³osierdzia Bo¿ego".
Papieski portret wyniĂłsÂł na skwerek blisko domu. Sam zapaliÂł pierwszy znicz. Jeszcze tego samego dnia zapÂłonĂŞÂły kolejne.
O postawieniu pomnika ZygarÂłowscy myÂśleli od dawna (Baranowo byÂło jedynÂą wsiÂą w caÂłej gminie bez kapliczki). ÂŚmierĂŚ Ojca ÂŚwiĂŞtego uÂświadamia im, Âże powinien to byĂŚ pomnik MiÂłosierdzia BoÂżego. - Bo papieÂż ustanowiÂł to ÂświĂŞto dla caÂłego KoÂścioÂła i zmarÂł w jego wigiliĂŞ - mĂłwi ZygarÂłowski.
Dwa tygodnie po papieskim pogrzebie Irena Zygar³owska wybiera dziesiêciotonowy granit narzutowy. Mniejsza czêœÌ przeciêtego kamienia ma byÌ podstaw¹ pomnika. Na wiêkszej, pionowej, zostanie wyryta figura Chrystusa Mi³osiernego.
Jest koniec kwietnia. ZygarÂłowscy starajÂą siĂŞ o zezwolenie na budowĂŞ. Ludzie wpÂłacajÂą pieniÂądze na parafialne konto. Jerzy ZygarÂłowski robi projekt. PomysÂł akceptuje kuria. Wszystko idzie szybko. Wydaje siĂŞ, Âże jeszcze latem pomnik bĂŞdzie gotowy.
W po³owie lipca Irena Zygar³owska pojecha³a z wnukami na wakacje. Dwa tygodnie póŸniej, w letnie, gor¹ce popo³udnie lekarz powiedzia³ jej, ¿e ma guza mózgu.

Szpital
Pierwsz¹ noc w szpitalu Irena Zygar³owska nie mo¿e zmru¿yÌ oka. Zabrak³o dla niej miejsca w sali, wiêc po³o¿ono j¹ w korytarzu, na ostatnim wolnym ³ó¿ku. Nie ma nawet stolika na swoje rzeczy. Torebkê musi schowaÌ pod poduszkê.
Zamiast walczyĂŚ ze snem i przewracaĂŚ siĂŞ z boku na bok, modli siĂŞ. Prosi Boga, Âżeby raz jeszcze darowaÂł jej Âżycie. A jeÂśli okaÂże siĂŞ to niemoÂżliwe, Âżeby umiaÂła siĂŞ z tym pogodziĂŚ.
Nad ranem zasypia. Kiedy budzi siĂŞ, czuje spokĂłj. Niczego siĂŞ juÂż nie boi.
- Siostro, czy w tej kroplĂłwce byÂł jakiÂś Âśrodek na uspokojenie? - pyta pielĂŞgniarkĂŞ.
- Nie - pielĂŞgniarka zdziwiona jest pytaniem.
Przychodz¹ m¹¿, synowie, synowe, wnuki. Zygar³owska tryska humorem, jakby by³a w sanatorium, a nie przed ciê¿k¹ operacj¹.
8 sierpnia rano przyjmuje komuniĂŞ i sakrament chorych. Pyta lekarza, jakie ma szanse.
Lekarz odpowiada, Âże od kilkunastu lat nie byÂło Âżadnego zgonu na stole operacyjnym. Ale Âże to operacja na otwartym mĂłzgu i wystarczy, Âże chirurgowi drgnie rĂŞka.
Budzi siê po piêciu godzinach. Przy ³ó¿ku widzi uœmiechniêt¹ twarz synowej. Pozna³a j¹, wiêc jest dobrze, myœli z ulg¹.
DziewiĂŞĂŚ dni po operacji wraca do domu. Jest 17 sierpnia 2005 roku.
- Dok³adnie dwa lata po tym, jak Jan Pawe³ II w £agiewnikach zawierzy³ œwiat Bo¿emu mi³osierdziu - Jerzy Zygar³owski lubi kojarzyÌ ró¿ne daty.

Moc
Lekarz, ten ktĂłry operowaÂł ksiĂŞdza PawÂła, ale wÂątpiÂł w jego cudowne uzdrowienie, przyznaje, Âże modlitwy parafian mogÂły pomĂłc jego pacjentowi.
- Osoby g³êboko wierz¹ce czy wspierane modlitw¹ najbli¿szych, szybciej dochodz¹ do zdrowia, a czasem wychodz¹ ca³o z beznadziejnych przypadków - mówi. - I na odwrót: bywaj¹ niegroŸne przypadki, które koùcz¹ siê œmierci¹ chorego, bo ani on sam, ani nikt z bliskich nie dawa³ wiary w jego wyzdrowienie.
Czy doktor wierzy w cudowne uzdrowienia?
- W swojej dÂługiej praktyce spotkaÂłem siĂŞ takÂże z zupeÂłnie niezrozumiaÂłymi z punktu widzeniami medycyny powrotami do zdrowia - odpowiada.
To znaczy, Âże staÂł siĂŞ cud?
- Jako cz³owiek wiary wierzê, ¿e zdarzaj¹ siê cudowne uzdrowienia - mówi po namyœle. - Ale najpierw chory sam musi wierzyÌ w cud, bo to daje si³ê psychiczn¹, a bez niej trudno pokonaÌ chorobê.
Proboszcz Ireny Zygar³owskiej: - Cudem by³o to, ¿e OpatrznoœÌ kierowa³a rêk¹ chirurga.

Pomnik
Po powrocie ze szpitala Irena ZygarÂłowska nie ma wÂątpliwoÂści, Âże BĂłg raz jeszcze darowaÂł jej Âżycie. Jerzy ZygarÂłowski myÂśli tak samo. PrzecieÂż on i caÂła rodzina modlili siĂŞ o pomyÂślny przebieg operacji. Wszyscy wierzÂą, Âże ich proÂśby zostaÂły wysÂłuchane. - To dowĂłd na BoÂże miÂłosierdzie - powtarza ZygarÂłowski.
Budowa pomnika nabiera teraz dodatkowego znaczenia. Dla ZygarÂłowskich jest jasne, Âże bĂŞdzie on rĂłwnieÂż podziĂŞkowaniem za zdrowie Ireny. Nie chcÂą byĂŚ przecieÂż niewdziĂŞcznikami.
NiecaÂły miesiÂąc po powrocie Ireny ZygarÂłowskiej ze szpitala, na przeciĂŞtym, wypolerowanym kamieniu widaĂŚ juÂż figurĂŞ Chrystusa, ktĂłry prawÂą dÂłoniÂą bÂłogosÂławi Âświatu. Obok sÂłowa: "DajĂŞ Wam NajwiĂŞkszy Skarb na trzecie tysiÂąclecie - BoÂże MiÂłosierdzie" (to sÂłowa papieÂża z ÂŁagiewnik).
Irena ZygarÂłowska musi jeÂździĂŚ na naÂświetlania (guz okazaÂł siĂŞ zÂłoÂśliwy). Ale jest pewna, Âże kuracja skoĂączy siĂŞ pomyÂślnie. Z opatrunkiem na gÂłowie robi sobie pamiÂątkowe zdjĂŞcia na tle powstajÂącego pomnika.
Na kamieniu ZygarÂłowscy chcÂą umieÂściĂŚ dodatkowÂą tabliczkĂŞ z jednym zdaniem: "DziĂŞkujĂŞ za darowane mi jeszcze raz Âżycie, Irena Ewa ZygarÂłowska, 08.08.2005". Obok bĂŞdÂą miejsca na inne podziĂŞkowania.
W nastĂŞpnym roku, tydzieĂą po Wielkanocy (ÂświĂŞto MiÂłosierdzia BoÂżego), pomnik poÂświĂŞciÂł biskup. (ZygarÂłowscy zrezygnowali ostatecznie z tabliczki z podziĂŞkowaniem za ocalenie Âżycia Ireny. Nie chcieli, Âżeby ludzie pomyÂśleli, Âże sobie postawili pomnik).

ÂŚmierĂŚ
Andrzej nie byÂł kilkanaÂście lat u spowiedzi. Kiedy trzy lata temu dopada go choroba, rodzina namawia, by pojednaÂł siĂŞ z Bogiem (bliscy wiedzÂą juÂż, Âże wkrĂłtce umrze, ale bojÂą siĂŞ mu o tym powiedzieĂŚ). Czterdziestokilkuletni mĂŞÂżczyzna o spotkaniu z ksiĂŞdzem nie chce nawet sÂłyszeĂŚ.
Znajoma Andrzeja rozpoznaje w telewizji IrenĂŞ ZygarÂłowskÂą, ktĂłra opowiada o swoim uzdrowieniu. KiedyÂś miaÂły ze sobÂą kontakt. Ale to byÂło dawno. Nie widziaÂły siĂŞ kilkanaÂście lat. Mimo to znajoma Andrzeja decyduje siĂŞ zadzwoniĂŚ.
- To ja, GraÂżyna - przypomina siĂŞ teraz kobieta. Opowiada o chorobie Andrzeja. Chce, Âżeby ZygarÂłowska przekonaÂła go, by przed ÂśmierciÂą siĂŞ wyspowiadaÂł.
- ZgodziÂłam siĂŞ - mĂłwi ZygarÂłowska. - MoÂże Pan BĂłg ocaliÂł mnie po to, Âżebym byÂła Âświadkiem? - zastanawia siĂŞ.
Rozmowa jest trudna. ZygarÂłowska wie, Âże dla mĂŞÂżczyzny nie ma juÂż ratunku. Nie chce mu wiĂŞc opowiadaĂŚ, Âże BĂłg go uzdrowi. MĂłwi mu o sile, jakÂą daje wiara.
Rozmawiali trzy godziny. Na koniec rozmowy mĂŞÂżczyzna poprosiÂł o ksiĂŞdza. WkrĂłtce potem umarÂł.
Irena ZygarÂłowska wierzy, Âże miaÂł lÂżejszÂą ÂśmierĂŚ.

Wiara
- Ludzie w chorobie czĂŞsto wracajÂą do Boga po latach, jakby w wierze szukali ostatniej deski ratunku - przyznaje ksiÂądz Jakub, byÂły kapelan duÂżego szpitala. - Ale to nie jest najtragiczniejszy wybĂłr - dodaje.
Jedno z najbardziej wstrz¹saj¹cych wydarzeù ksi¹dz Jakub prze¿y³ parê lat temu w Wielki Pi¹tek. W szpitalu zostali tylko chorzy w najciê¿szym stanie. Ksi¹dz Jakub podchodzi³ do ich ³ó¿ek i podawa³ im do uca³owania krzy¿. Jedni p³akali i ze wzruszenia nie potrafili wydobyÌ z siebie ani s³owa. Inni mówili, ¿e swoj¹ chorobê ³¹cz¹ z mêk¹ Chrystusa.
Tamten mĂŞÂżczyzna nie chciaÂł rozmawiaĂŚ. MĂłwiÂł o sobie, Âże jest niewierzÂący. - CzuÂłem, jak strasznie cierpi, takÂże w sensie duchowym. Dla niego ta choroba i umieranie byÂły kompletnie czymÂś bezsensownym. CzuÂłem otaczajÂącÂą go pustkĂŞ - wspomina ksiÂądz Jakub. Do dziÂś jest mu strasznie Âżal tego czÂłowieka.
Ksi¹dz Jakub wierzy, ¿e Bóg wys³uchuje ka¿dej modlitwy. - Ale nie w taki sposób, jak my byœmy chcieli - zastrzega. - Modlimy siê o zdrowie, a tego zdrowia nie ma. Ale wiara pomaga zrozumieÌ wartoœÌ cierpienia.
Ksi¹dz zdaje sobie sprawê, ¿e s³owa: wartoœÌ cierpienia czy sens cierpienia, to tylko pojêcia. I ¿e ³atwo je wypowiadaÌ komuœ, kto sam cierpienia nie doœwiadcza.
Co ksiÂądz Jakub mĂłwi rodzicom, ktĂłrzy tracÂą dziecko?
Jest wtedy bezradny. Nawet nie prĂłbuje ich pocieszaĂŚ, bo co ma powiedzieĂŚ. Po ludzku cierpi razem z nimi. - NagÂła strata kogoÂś bliskiego i kochanego to tajemnica, ktĂłrÂą nie zawsze pojmiemy - mĂłwi. Wierzy jednak, Âże Pan BĂłg nadaje temu sens.

Obietnica
- W chwilach zagroÂżenia czÂłowiek postanawia sobie, Âże jak wyjdzie z tego caÂło, to zmieni swoje Âżycie - zwierza siĂŞ Irena ZygarÂłowska. - Obiecuje sobie: bĂŞdĂŞ lepsza dla mĂŞÂża, dzieci, sÂąsiadĂłw.
A potem?
- A potem przychodzi zwyk³a, szara codziennoœÌ i zapomina siê o tym wielkim szczêœciu, jakiego siê dozna³o.
Dlaczego?
- Bo czÂłowiek jest niewdziĂŞczny.

StanisÂław Zasada  -  POLSKA GÂłos Wielkopolski


CUDOWNE ÂŚWIADECTWO!!!!!!

Ewa / Jerzy  - 10 / 10
z dziĂŞkowaniem to zaraz  na odwrotnie chyba
Z EwkÂą umacniacie na maxa. Jak znam Âżycie - samograja teÂż.
I innych - LUX.\\


PS. Ewa - nie prĂłbuj metrykÂą machac satelitom / bo sie zdziwisz/

c.d dzienniczka Jerzego.
SpĂłjrz powyÂżej na zdjĂŞcie w poÂście #3. Na stole miĂŞdzy EwÂą a Jerzym stoi biaÂło czerwony krzyÂż. To model krzyÂża ktĂłry pred rokiem projektowaÂłem w ramach konkursu  dla Warszawy na plac MarszaÂłka JĂłzefa PiÂłsudskiego.
3 maj 2008 ÂŚwiĂŞto KrĂłlowej Polski i ÂŚwiĂŞto Konstytucji 3 maja.
    BudzĂŞ siĂŞ o 5:30 i wychodzĂŞ na plac PiÂłsudskiego. Pierwszy czÂłowiek jakiego spotykam na skraju placu to pijak. A to Polska waÂśnie, zagadujĂŞ do ochroniarza, ktĂłry razem ze mnÂą przypatrywaÂł siĂŞ temu rodakowi. Czy w takim stanie Polacy trafiÂą do Boga? myÂślĂŞ sobie, rozmawiajÂąc „o piciu” z ochroniarzem. SkarÂży siĂŞ, Âże mÂłodzi ludzie przewrĂłcili w nocy postument z wysiĂŞgnikiem do ruchomej kamery, z ktĂłrej dzisiaj majÂą byĂŚ pokazywane w TV uroczystoÂści rocznicowe. Gdy zwrĂłciÂł im uwagĂŞ,  wandale grozili mu pobiciem.

    KlĂŞkam na granitowych pÂłytach, tak jak wczoraj wieczorem miĂŞdzy kolumnami, do rannej modlitwy. RobiĂŞ dÂłuÂższy wstĂŞp informujÂąc stojÂących na warcie honorowej ÂżoÂłnierzy dlaczego tu siĂŞ gÂłoÂśno dzisiaj modlĂŞ i proszĂŞ ich, by po³¹czyli siĂŞ duchowo ze mnÂą w modlitwie. Po pierwszej dziesiÂątce koronki nastĂŞpuje zmiana warty. Nie przeszkadza mi to w kontynuowaniu modlitwy. Po chwili stojÂący z lewej strony ÂżoÂłnierz (starszy) zwraca mi uwagĂŞ, Âże mam opuÂściĂŚ to miejsce. W pierwszej chwili sÂłyszĂŞ tylko gÂłos „proszĂŞ pana” - modlĂŞ siĂŞ dalej, po chwili juÂż trochĂŞ gÂłoÂśniej „proszĂŞ pana” , nie przerywajÂąc gÂłoÂśnej modlitwy rozglÂądam siĂŞ do tyÂłu (poza dwĂłjkÂą ÂżoÂłnierzy nie ma nikogo) i wtedy sÂłyszĂŞ od jednego z nich  „proszĂŞ siĂŞ wycofaĂŚ”  pan nie moÂże tu byĂŚ. Nie dyskutujĂŞ z nim. Nie wstajÂąc z klĂŞczek cofam siĂŞ nieco do tyÂłu. „ProszĂŞ siĂŞ jeszcze wycofaĂŚ” sÂłyszĂŞ jego gÂłos.  KlĂŞczÂąc cofam siĂŞ dalej. Po chwili sÂłyszĂŞ „ wystarczy”. SpoglÂądam na ziemiĂŞ, klĂŞczĂŞ za czarnÂą marmurowÂą liniÂą okalajÂącÂą  kolumnadĂŞ.  KlĂŞkam teÂż przed pÂłytÂą poÂświĂŞconÂą Janowi PawÂłowi II i po krĂłtkiej modlitwie swoimi sÂłowami, Âśpiewam peÂłnym gÂłosem zwrĂłcony twarzÂą ku wschodowi „Kiedy ranne wstajÂą zorze”. 

    I juÂż wiem, Âże strona frontowa pomnika musi byĂŚ zwrĂłcona na wschĂłd. Dlaczego? By klĂŞczÂąc (stojÂąc) przed krzyÂżem nie wypinaĂŚ tyÂłka na GrĂłb Nieznanego ÂŻoÂłnierza.  ModlÂąc siĂŞ „za dzisiaj”, „za jutro” nie moÂżna mieĂŚ historii z tyÂłu. Historia musi byĂŚ w tle. Nie moÂżna o niej  zapominaĂŚ. Jak do tej idei przekonaĂŚ warszawiakĂłw, ktĂłrzy od lat stawali przed oÂłtarzem,  przed krzyÂżem zwrĂłceni tyÂłem do Grobu Nieznanego ÂŻoÂłnierza? JeÂśli to ma byĂŚ ikona Polski i polskoÂści to na kaÂżdej widokĂłwce, na kaÂżdym zdjĂŞciu ze stolicy Polski, z placu ZwyciĂŞstwa widoczny bĂŞdzie na pierwszym planie ÂŚwietlisty KrzyÂż na tle odbudowanego Zamku Saskiego i pozostaÂłej z poÂżogi wojennej reszty kolumnady. To bĂŞdzie znak w jakim kierunku zmierza Polska. Czy Warszawa zaakceptuje takie rozwiÂązanie – zobaczymy?
    Tak sobie myÂślÂąc wracam do hotelu. Ewa juÂż nie Âśpi, mam spokĂłj by pisaĂŚ kronikĂŞ. O 8:30 wychodzimy na MszĂŞ Âśw w intencji Ojczyzny do bazyliki ÂŚw. KrzyÂża. Zajmujemy miejsce w Âławce z prawej strony, maksymalnie jak siĂŞ daÂło z przodu. Po chwili wchodzÂą poczty sztandarowe wszystkich rodzajĂłw broni, policji, harcerzy, oraz kombatantĂłw. Tu w Warszawie jest ich bardzo duÂżo. MszĂŞ Âśw odprawiÂł i homiliĂŞ wygÂłosiÂł bp polowy Wojska Polskiego Tadeusz PÂłoski. W stallach siedzi MarszaÂłek Sejmu, Prezydent Warszawy, Minister Obrony Narodowej, WicemarszaÂłek Senatu, i jeszcze kilku ministrĂłw, reszty wÂładz nie znam ale stalle sÂą peÂłne. W Âławkach obok nas siedzÂą  PowstaĂący Warszawscy. Wyró¿niajÂą ich od reszty wiernych biaÂło czerwone opaski AK na rĂŞkach. TreœÌ homilii poda pewno prasa.

    ÂŚniadanie jemy w barze Uniwersyteckim: omlety ze szpinakiem, pieczarkami i dÂżemem jabÂłkowym zapijamy kakaÂłem. Po wczorajszym poÂście zamawiam sobie jeszcze dwie buÂłki z serem topionym.(patrz paragony)
    Najedzeni po spacerze przystrojonymi ÂświÂątecznie ulicami stolicy wracamy do hotelu. Na placu zbierajÂą siĂŞ juÂż pierwsi ludzie. By dostaĂŚ miejsce przy rozstawionych barierkach jest juÂż za póŸno. Ruch koÂłowy juÂż wstrzymano.  Po chwili na plac PiÂłsudskiego od strony pl. Zamkowego ul. Moliera i dalej ul. KrĂłlewskÂą  wkraczajÂą w kolumnach marszowych kompanie reprezentacyjne Wojska Polskiego. Na czele orkistra reprezentacyjna Wojska Polskiego, dalej idÂą wojska lÂądowe, lotnicy i marynarze czerwone niebieskie czarne i zielone berety, harcerze, milicjanci, straÂżacy wojacy w strojach ksiĂŞstwa warszawskiego oraz jednostki na koniach. RozpoczynajÂą siĂŞ uroczystoÂści. PrzemĂłwienie okolicznoÂściowe Âśledzimy na Âżywo przez uchylone okno hotelowe oraz w telewizorze w ktĂłrym widaĂŚ zbliÂżenia twarzy prezydenta, skwaszonÂą minĂŞ premiera, biskupa warszawskiego Kazimierza Nycza i innych oficjeli. OkoÂło 12:00 zjawia siĂŞ zaproszona kuzynka  mieskajÂąca na staÂłe w Warszawie. WspĂłlnie oglÂądamy z siĂłdmego piĂŞtra uroczystoÂści rocznicowe majÂąc wspaniaÂły widok na plac. Po skoĂączeniu spakowani opuszczamy okoÂło 2:00 piĂŞciogwiazdkowy hotel i przeprowadzamy siĂŞ na MazowieckÂą do trzygwiazdkowego.
    Obiad jemy u rodziny przy okazji robiÂąc zdjĂŞcia oryginalnego krzyÂża  sprzed 30 laty stojÂącego przy koÂściele pod wezwaniem Âśw.  Maksymiliana Kolbe. Z podwarszawskich Pyr  od  Warszawy wracamy okoÂło 22:00.  Po drodze wysadzamy kuzynostwo na Kole i wracamy do hotelu. Droga prosta GĂłrczewskÂą w stronĂŞ ÂŚrĂłdmieÂścia dalej ul. Leszno do al. SolidarnoÂści i za MarszaÂłkowskÂą pierwszÂą w prawo w stronĂŞ placu PiÂłsudskiego.
    Jedziemy. Na ulicach ruch minimalny przejeÂżdÂżamy OkopowÂą i nagle nakaz jazdy w lewo skrĂŞcamy w krĂłtkÂą uliczkĂŞ i dalej znak nakaz jazdy albo w prawo albo w lewo. Gdzie mam skrĂŞciĂŚ pyta Ewa? Odpowiadam, Âże w prawo i proszĂŞ by siĂŞ zatrzymaÂła, bym ze spokojem mĂłgÂł poszukaĂŚ na mapie gdzie jesteÂśmy bo siĂŞ pogubiÂłem. SamochĂłd staje na chodniku Ewa mĂłwi spĂłjrz w prawo. SpoglÂądam na dom, a na nim pÂłaskorzeÂźba Âśw. siostry Faustyny. WyskakujĂŞ z aparatem by  zrobiĂŚ zdjĂŞcie, Ewa teÂż wychodzi szukaĂŚ krzaczkĂłw. „Nie wiem gdzie, ale gdzieÂś muszĂŞ znaleŸÌ stosowne miejsce”. To szukaj – odpowiadam i pstrykam kolejne zdjĂŞcie. RozglÂądam siĂŞ i widzĂŞ siostrĂŞ w habicie w towarzystwie dwĂłch mÂłodych osĂłb. Siostro potrzebujĂŞ pomocy zwracam siĂŞ do niej. A co siĂŞ staÂło pyta siostra? ZagubiÂłem siĂŞ i na gwaÂłt poszukujĂŞ ubikacji dla Âżony. A gdzieÂż ta Âżona – pyta siostra, To ta kobieta oddalajÂąca siĂŞ od nas 60, a moÂże i 80 m przed nami. SprĂłbujĂŞ coÂś zaradziĂŚ mĂłwi siostra. WoÂłam EwĂŞ, a sam szukam zdjĂŞĂŚ naszego pomnika z Chrystusem MiÂłosiernym. Niestety te co wzi¹³em do rozdawania, rozdaÂłem kuzynostwu. Co zrobiĂŚ. Jest jeszcze kwietniowy album ze zdjĂŞciami. GorÂączkowo przeszukujĂŞ go i dajĂŞ siostrze zdjĂŞcie naszego pomnika ze stojÂącym na nim biaÂłym krzyÂżem papieskim zrobione w niedzielĂŞ palmowÂą. Nim Ewa podeszÂła do siostry zd¹¿yÂłem wrĂŞczyĂŚ uczynnej siostrze zdjĂŞcie proszÂąc o modlitwĂŞ w intencji ÂŚwietlistego KrzyÂża, ktĂłry zamierzam zaprojektowaĂŚ dla Warszawy. 

Po chwili siostra znika z EwÂą za drzwiami domu przed ktĂłrym stanĂŞliÂśmy. PatrzĂŞ na nr domu. Nad drzwiami tabliczka ÂŻytnia 3/9, a obok drzwi po prawej stronie druga nieco wiĂŞksza skromna tabliczka Zgromadzenie SiĂłstr Matki BoÂżej MiÂłosierdzia. ToĂŚ to tu, przed 84 laty  po raz pierwszy Helena Kowalska zapukaÂła do klasztornych drzwi z zamiarem wstÂąpienia do klasztoru. I co? PrzeÂłoÂżona obiecuje jej przyjĂŞcie do klasztoru, ale przedtem poleca Helenie podj¹Ì pracĂŞ. 1 sierpnia 1925 roku po rocznej pracy  Helena ponownie zgÂłasza siĂŞ do klasztoru przy ul. ÂŻytniej i rozpoczyna postulat. 
    RobiĂŞ pamiÂątkowe zdjĂŞcie drzwi wejÂściowych (pewno to sÂą juÂż inne drzwi) za ktĂłrymi zniknĂŞÂła Ewa. BĂŞdÂąc dzieckiem myÂślaÂła wstÂąpiĂŚ do zakonu, ale widocznie powoÂłanie ma³¿eĂąskie byÂło jej przeznaczone. Mimo ciszy nocnej, jest juÂż 22:30 siostra zaprasza EwĂŞ do wewnĂŞtrznej kaplicy. Jest cudnie udekorowana kwiatami.
    Po wyjÂściu oboje stwierdzamy, Âże to nie mĂłgÂł byĂŚ przypadek, ÂżeÂśmy siĂŞ pogubili w stolicy tylko po to by trafiĂŚ w to miejsce, ktĂłrego nie mieliÂśmy zupeÂłnie w planie. Kto nas tu doprowadziÂł? Nie umiem powiedzieĂŚ Âśw. siostra Faustyna,  Jan PaweÂł II, MiÂłosierdzie BoÂże , Maryja KrĂłlowa Polski (dzisiaj jej ÂświĂŞto), Duch ÂŚwiĂŞty, cze teÂż nasz AnioÂł Stró¿ daÂł znaĂŚ o sobie. Oboje jesteÂśmy wewnĂŞtrznie poruszeni tym zdarzeniem. Bez kÂłopotĂłw jedziemy do hotelu na MazowieckÂą. Ewa zostaje, w hotelu.

    A ja idĂŞ na plac PiÂłsudskiego by pomodliĂŚ siĂŞ przed papieskÂą pÂłytÂą. DziĂŞkujĂŞ Bogu za dzisiejszy wspaniaÂły dzieĂą, za MszĂŞ Âśw. rocznicowÂą, za moÂżliwoœÌ obejrzenia uroczystoÂści na placu z siĂłdmego piĂŞtra, za nieplanowanÂą moÂżliwoœÌ odwiedzenia kuzynĂłw oraz za szokujÂącÂą wizytĂŞ u siĂłstr na ÂŻytniej.
    WstajÂąc z klĂŞczek nie mam juÂż Âżadnych wÂątpliwoÂści Âże ÂŚwietlisty KrzyÂż musi staĂŚ odwrotnie niÂż staÂł krzyÂż przed trzydziestu laty, a sam krzyÂż musi wprost wyrastaĂŚ z nawierzchni placu ,bez Âżadnego cokoÂłu. ÂŻeby nie byÂło wÂątpliwoÂści gdzie jest front krzyÂża naleÂży przed nim ustawiĂŚ  metalowÂą  porĂŞcz oraz stopieĂą na ktĂłrym moÂżna bĂŞdzie przyklĂŞkn¹Ì. W kaÂżdÂą z dwĂłch porĂŞczy moÂżna wkomponowaĂŚ tablice MojÂżeszowe z dziesiĂŞĂŚciorgiem przykazaĂą (tylko cyfry rzymskie). Niech przypominajÂą modlÂącym siĂŞ o Boskich przykazaniach. By siĂŞ pojednaĂŚ z Bogiem w sakramencie pokuty np. u ÂŚwiĂŞtego KrzyÂża naleÂży najpierw pojednaĂŚ siĂŞ z ludÂźmi, by to uczyniĂŚ trzeba zrobiĂŚ rachunek sumienia z dziesiĂŞciorga przykazaĂą. Z takimi myÂślami wracam do hotelu mijajÂąc na Mazowieckiej rozbawione towarzystwo przed dwoma klubami nocnymi.
Tu skupia siĂŞ Âżycie nocne stolicy. Dwa rzĂŞdy taksĂłwek dowo¿¹cych goÂści. HaÂłas i szum taki, Âże nie moÂżemy spaĂŚ przy otwartych oknach, a w pokojach hotelowych (mamy dwa do dyspozycji) jest po prostu duszno – jeszcze palÂą. ZmĂŞczenie jest silniejsze od haÂłasu i w koĂącu usypiamy oboje.

Ostatnio edytowany przez IRENA-EWA (2009-05-04 13:54:30)

U Ewy coraz to gorzej z pamiêci¹ - muszê siê trochê na ni¹ poskar¿yÌ. Dopingujê j¹ by coœ wiêcej o sobie napisa³a, ale od piêciu dni nie mo¿e si¹œÌ by opisaÌ kolejny etap swojego ¿ycia. Synowie twierdz¹, ¿e jak czegoœ nie ma w internecie to tego nie ma. To oczywiœcie taki slogan, ale coœ w tym jest prawdy. Moje pokolenie, jak dorwie siê do tego wynalazku techniki, zafascynowane jest kopalni¹ wiedzy jak¹ mo¿na szybko i sprawnie uzyskaÌ na ka¿dy niemal temat. Gorzej jest z rejestracj¹ odczuÌ ludzkich, bo te s¹ bardzo intymne i nie ka¿dy siê chce nimi publicznie dzieliÌ.

     Przez ostatnie kilka dni chodzi mi po gÂłowie Dorotea i historia walki o Âżycie jej ojca, jego zejÂścia, pogrzebu i  pierwszego m-ca ÂżaÂłoby. Historia ta  rozegraÂła siĂŞ przed moim (naszym) zaistnieniem na forum. Ale czyÂżby to coÂś zmieniÂło? CzytajÂąc, tak na chÂłodno, te zapiski nasunĂŞÂło mi siĂŞ pytanie: Co teÂż czuÂł, jak przeÂżywaÂł ostatnie dni, ostatnie chwile jej ojciec? Wiem, Âże nikt na to pytanie nie potrafi mi odpowiedzieĂŚ.

    Nie Âłatwo jest teÂż pomĂłc samej Dorocie. OdezwaÂła siĂŞ przed piĂŞcioma dniami (po trzech miesiÂącach) niebytu na forum i nic. Nie wiadomo czy jeszcze kiedykolwiek coÂś napisze. Czy zada  choĂŚ jedno pytanie zwiÂązane ze ÂśmierciÂą? A miaÂł ich miliony, jak sama to napisaÂła w poÂście # 292 z 18 stycznia 2009.

    Pewno byÂło jej bardzo trudno przez ostatni czas i nadal czas nie leczy jej ran, jak sama to pisze. Podobnie trudno jest pewno Ani – to oczywiste. I Wawikowi, ktĂłry tak dzielnie pomagaÂł Dorocie. ZaglÂąda co ktĂłryÂś dzieĂą, tak jak moja Ewa na forum i nic nie moÂże z siebie wydobyĂŚ. Jak im wszystkim pomĂłc? Jak pomĂłc moim dwĂłm przyjacioÂłom walczÂącym (co to za walka – walczyĂŚ moÂże o coÂś czÂłowiek zdrowy, ale Âśmiertelnie chory?) z rakiem koÂści Genkiem i Jerzym. Czy wystarczy tylko mĂłwiĂŚ w gronie znajomych o ich przypadku chorobowym i beznadziejnym stanie nie dajÂącym Âżadnych nadziei na przeÂżycie? A co z babciÂą GertrudÂą ?  Lekarze prĂłbujÂą jÂą dializowaĂŚ, ale ÂżyÂły pĂŞkajÂą chirurdzy nie majÂą siĂŞ w co wkÂłuĂŚ?

    O babciĂŞ jestem spokojny.  Zaopatrzona w Sakrament Chorych Âświadomie przyjĂŞty, wyspowiadana, przyjmujÂąca co najmniej co tydzieĂą NajÂświĂŞtszy Sakrament, modlÂąca siĂŞ kaÂżdego dnia za ca³¹ rodzinĂŞ umrze pewnie z niebiaĂąskim uÂśmiechem na twarzy podobnym do tego jaki miaÂła, gdy byÂła juÂż o krok od przejÂścia na tamtÂą stronĂŞ, w czasie  gdy wieczorem 18 listopada ubiegÂłego roku razem z EwÂą odmawialiÂśmy nad niÂą poÂżegnalny ró¿aniec. StraciÂła wtedy caÂłkowicie ÂświadomoœÌ na kilka dni. Gdy Pan daÂł jej siĂŞ obudziĂŚ z letargu i na poczÂątku grudnia pamiĂŞciÂą siĂŞgnĂŞÂła wstecz pamiĂŞtaÂła tyko przedpoÂłudnie 16 listopada. Tego dnia przypadaÂły jej  imieniny. ByÂła niedziela, odwiedziÂł jÂą jej chrzeÂśniak ksiÂądz Piotr, ktĂłry odprawiÂł w jej pokoju imieninowÂą MszĂŞ Âśw. dla najbliÂższej rodziny i udzieliÂł wszystkim Komunii Âśw. Och, jakÂże byÂła szczĂŞÂśliwa tego przedpoÂłudnia. Po mszy ÂświĂŞtej powiedziaÂła, cytujĂŞ: „Taka jestem szczĂŞÂśliwa, jakbym chciaÂła teraz umrzeĂŚ”  WstÂąpiÂły w niÂą nowe siÂły. Ten dzieĂą (papieski dzieĂą) to byÂł najlepszy dzieĂą dla mnie bym mĂłgÂł dokonaĂŚ gipsowego odlewu jej rĂŞki. Nie byÂła to zwykÂła rĂŞka. Jej rĂŞka trzymaÂła drewniany krzyÂż i tak zostaÂła, z tym krzyÂżem odlana w gipsie. Ta rĂŞka zostanie razem z innymi 83 rĂŞkoma ostatecznie odlana w metalu i w przyszÂłoÂści stanie na szklanej podstawie . Nad tym lasem ludzkich rÂąk  unosiĂŚ siĂŞ bĂŞdzie „uduchowiona” postaĂŚ ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II . CaÂłoœÌ podÂświetlona od doÂłu stanowiĂŚ bĂŞdzie dolnÂą czêœÌ krzyÂża ktĂłrego model stoi na zdjĂŞciu w poÂście # nr 3 na stole miĂŞdzy EwÂą a mojÂą osobÂą. Ten sam model krzyÂża krzyÂża staÂł na stole na ktĂłrym odprawiana byÂła NajÂświĂŞtsza Ofiara.  Nie speÂłniÂło siĂŞ marzenie babci z 16 listopada ubiegÂłego roku . Pan nie zabraÂł jej do Siebie. Czujecie to.  Ona jeszcze widocznie musi cierpieĂŚ i kaÂżdego dnia modliĂŚ siĂŞ za swoje przybrane dzieci, wnuki i prawnuki. A ma co wypraszaĂŚ u Pana.
Jerzy.