Dokument:

Baranowo – Lutycka (Juraszów ) 2sierpnień 2005

                                          Pan Profesor
                                          Stanisław Nowak


        Tak, jak życie Ojca Świętego Jana Pawła II zostało oddane w ręce lekarzy po zamachu na jego  życie w dniu 13 maja 1981 roku, tak i moje życie zostaje oddane w Pańskie ręce Panie Profesorze. Jednocześnie mocno wierzę, że Ten, który jest jedynym Panem Życia i śmierci, jeśli zechce sam mi to życie przedłuży, niejako podaruje na nowo.
        Równo trzy miesiąc temu potrafiłam jeszcze napisać do lokalnej prasy załączony do tego listu artykuł. Od tego czasu zaczęło się dziać coś niedobrego z moją głową, z dnia na dzień traciłam siły, a moje myśli coraz trudniej mi było przelać nie tylko na papier, ale i wypowiedzieć. Coraz częściej zdarzało mi się w ciągu dnia, że musiałam się położyć i przespać, bo za chwilę czułam że się przewrócę. Coś we mnie siedziało, o czym nie miałam pojęcia.
        Gdy doszło do tego, że na imieninach synowej 27 lipca nie potrafiłam prowadzić z gośćmi konwersacji i nie czując się na siłach , po raz pierwszy w życiu oddałam kluczyki od samochodu mężowi, ten następnego dnia zgłosił mnie na wizytę do lekarza domowego, który dał mi skierowanie do szpitala. I tak to 28 lipca znalazłam się w szpitalu na Lutyckiej z rozpoznaniem guza mózgu.
        Gorąco wierzę w to, że Ojciec Święty Jan Paweł II sprawi ten cud, że będę mogła wespół z mężem przy Pańskiej osobistej pomocy Panie Profesorze i całego Pańskiego zespołu dokończyć to dzieło Bożego Miłosierdzia, które wspólnie z mężem rozpoczęliśmy.
        Ufna w to, że Pan Bóg, kolejny już raz przedłuży to moje ziemskie życie, bym mogła chwalić Jego Nieskończone Miłosierdzie.

                                   Pańska pacjentka z Barnowa
                    Irena Zygarłowska

p.s: List ten napisał mój mąż przelewając na papier moje „nieuczesane” myśli i słowa. Gorąco wierzę w to, że następny list z podziękowaniami napiszę już sama.

(co potem zrealizowałam – dopisek I.Z.)

Przed operacją:

          Na Przybysza zostałam przywieziona we środę około 13.00   
Zaś operację wyznaczono mi na poniedziałek 8 sierpnia 2005 jako pierwszej od rana.
W międzyczasie, podawano mi systematycznie środki przeciw obrzękowi mózgu: minitol, dexaven, medypred itp. Miałam również dietę dla cukrzyków, bo podobno przy sterydach tak trzeba, a poza tym pobierano mi co 2 lub 3 godz. krew z palca i badano poziom cukru. Dziś, gdy już mam to poza sobą piszę o tym na luzie, ale wówczas gdy leżałam na Przybysza zaczynał mnie ogarniać lekki niepokój. Na szczęście był to tylko epizod. Tak właściwie to nawet nie miałam czasu się bać, bo odwiedzały mnie licznie koleżanki, przyjaciółki i najbliższa rodzina. Tylko wnuków nie chcieli wpuszczać na oddział, ale dla mnie to całkiem zrozumiałe.
W poniedziałek – rankiem skoro świt – przyszedł do mnie szpitalny kapelan, by udzielić sakramentu chorych. Obiecał mi to w niedzielę, gdy mój Jurek zawiózł mnie na Mszę św. (szpital przy ul. Przybyszewskiego mieści się w kilku budynkach), a ja leżałam na neurochirurgii, która jest najbardziej oddalona od kaplicy.
    Następnymi „odwiedzaczami” były siostry – pielęgniarki, które przyniosły mi „głupiego Jasia” w postaci niebieskich tabletek (dormicum)  i pojechałam na salę operacyjną już całkiem nieprzytomna.
Później opiszę co było, gdy wybudziłam  się z narkozy po operacji.

Po nieprzespanej (no nie tak do końca) nocy idę po pół rocznej przerwie na rezonans magnetyczny. Mam fefry jak wszyscy przy takiej okazji. Wczoraj mając dobre ciśnienie wzięłam dla eksperymentu bisocard na zbicie i o dziwo zadziałało. Jurek mnie ledwo odratował kawą-siekierą tak, że z ledwością oboje zdążyliśmy na umówioną wizytę u urologa. Po moim wyjściu z gabinetu wszedł Jurek ze swoimi prostatowymi dolegliwościami. Urolog tak był pod wrażeniem mojej wznowy (ostatnio byłam u niego przed operacją) że spytał Jurka na osobności czy wie
co to jest glejak, a on mu się obśmiał i powiedział, że dziękuje Bogu za każdy dzień mego życia.

Dalszy ciąg odwiedzin

        Gdy leżałam na sali ogólnej przyszła mnie odwiedzić ciocia Marysia – kolejna z żyjących  sióstr mojej mamy. Jako, że zbliżał się 15 sierpień przyniosła mi do szpitala maleńki bukiecik ziół, zbóż i kwiatków ( ona jest w zespole, który przed 15.08 przygotowuje takie bukieciki, które potem sprzedają przed kościołem). Jak zwykle ona – znowu mnie zdołowała, ale na nią jestem już uodporniona. Na szczęście po niej przyszedł brat mojej mamy wraz z małżonką (Bolesław z Basią). Są to ludzie niezwykle kulturalni i dopiero oni wprowadzili ład i porządek do mojego umysłu.
Każdy z przychodzących  przynosił coś do zjedzenia, które to jedzenie później wydawałam pielęgniarkom bo sama nie miałam apetytu, a ile może zjeść człowiek chory? Ja nie zjadałam nawet szpitalnych porcji A  skąd miałam mieć apetyt na to, co przynosi mi rodzina , przyjaciele i znajomi?
IRENA-EWA

Najszczęśliwszy dzień mojego życia!!!!!!!!!!!!

Jeszcze do końca pobytu na „Przybysza” nie miałam pełnej świadomości co mnie czeka. Okazało się, że to dopiero początek. Nasza synowa – Gosia (jest lekarką) – pojechała na onkologię, by przyspieszyć radioterapię. Nie miałam wyobrażenia co to jest. Złazi z człowieka skóra, wychodzą włosy (całymi garściami), a na koniec skóra przybiera kolor bardziej intensywny niż po solarium – dosłownie ciemno brązowy. Ciągłe zawroty głowy i nadwrażliwość na wszelkie wstrząsy, która wcale nie jest uzasadniona, bo gdy pod koniec ja prowadziłam samochód nie odbierałam tego w taki sposób.
        Niemniej liczyłam godziny do momentu wyjścia i wypatrywałam syna, z którym byłam umówiona na odbiór ze szpitala. Wreszcie jest – przyjechał i nie pamiętam, czy to on przywiózł mi bukiety kwiatów dla personelu, czy wcześniej mąż to zrobił. Jednakże pamiętam,  że było to wspaniałej urody duże anthurium w liczbie 7, 5 i 3. Jeden bukiet dla profesora Nowaka drugi dla siostry oddziałowej, zaś trzeci dla dr Wielocha, który wypisywał mnie ze szpitala. Było też kilkanaście koszyczków brzoskwiń dla pozostałego personelu medycznego (średniego i niższego). Ja byłam w takiej euforii, że byłam w stanie oddać prawie wszystko (no może oprócz życia).
        Jazda do domu dłużyła mi się niesamowicie, choć to prawie najbliższy szpital od domu (dosłownie kilka kilometrów) . Byłam po prostu zmęczona i niewyspana, gdyż w tych kilku dniach po operacji był w moim pokoju taki kocioł, że aż strach; prawie żadna z odwiedzających pacjentów osób  nie przestrzegała godzin odwiedzin, wiecznie kręcący się personel medyczny, rzygające pacjentki itp. Miałam więc powód do zmęczenia i jadąc do domu nie myślałam o niczym innym, niż o solidnym wyspaniu się. W samochodzie Kuby prawie zasypiałam. Tak mi było z tego powodu wstyd, ale nie potrafiłam tego ziewania i przysypiania opanować. Po powrocie do domu spałam kamiennym snem chyba ze cztery godziny. W tym czasie czuwał przy mnie starszy syn – Paweł, zaś mąż pojechał załatwić do Urzędu Gminy do Tarnowa Podgórnego jakieś służbowe sprawy.
Irena-Ewa

Wczoraj byłem z Ewą na kolejnej wizycie w poradni foniatrii i audiologii. Miała robione badanie błędnika metodą Hallpike’a. Nie wypadło żle ale wykazało upośledzenie. Pani dr Barbara M. gdy się dowiedziała o dwóch glejakach  przeprowadziła, moim zdaniem laika, solidne badanie, podobne jak  neurololog. Do określenia przyczyny utraty stabilności objawiającej się przewracaniem małżonki, kłopoty z zachowaniem równowagi niezbędny okazał się ostatni wynik RM, którego nie wiadomo czemu nie zabrałem. Jeszcze się widać nie nauczyłem, że do każdego specjalisty: od dentysty, poprzez laryngologa i foniatrę należy chodzić ze wszystkimi wynikami dot. glejaka. Słowo  glejak po czterech latach robi na specjalistach wrażenie i starają się pomóc jak mogą, traktując Ewę jak ciekawy przypadek chorobowy. Z gabinetu wyszliśmy z zaleceniem stawienia się na wizytę na początku 13 stycznia łącznie z z RM głowy (chodzi o zmiany w móżdżku - niedokrwienie). Na moje pytanie co pani dr sądzi o dalszym prowadzeniu pojazdu przez Ewę dostaliśmy przykrą wiadomość: nie uważam tego za wskazane. Jest pani dorosła i nie powinna pani narażać innych. Prawdopodobieństwo awarii w pani przypadku jest zdecydowanie większe niż u zdrowych ludzi i do tego bardzo trudne do określenia i leczenia, skoro nie znamy przyczyny jego powstawania. To tyle smutnych werdyktów. nie licząc mojego rozciętego aż do kości wzdłuż maszynką do krojenia chleba kciuka.  A radosny werdykt to taki, że po półtora miesiąca kiedy to płytki krwi zaczęły Ewie spadać nastąpił prawie skokowy ich wzrost do dolnej granicy normy, co ją bardzo na święta ucieszyło.

Noga z siniakiem nie daje się dotknąć. Dzisiaj kolejna wizyta u dr. Sławomira M. Ćwiczymy chodzenie po schodach oraz wykrok i zakrok, a także równoczesne wykonywanie dwóch czynności np. chodzenie po schodach ze szklanką wody. Okazało się po iluś ćwiczeniach, że poręcz nie jest niezbędna by pokonać jeden bieg schodów. Ewa załamuje mi się psychicznie, nie wierząc, że będzie dobrze. Ćwiczenia i jeszcze raz ćwiczenia - stwierdził rehabilitant.
Jerzy

Niepokoi mnie to wzmocnienie (pokontrastowe jak sądzę), malutkie, bo 3mm to niewielki punkcik, ale jednak jest....

Na pocieszenie moge tylko przytoczyc przykład mojego bogobojnego znajomego, który miał takie zmiany w sercu, że nie powinien zyć..... Bóg dał mu dozyć sędziwego wieku, w dobrej kondycji , nie uzdrawiając namacalnie, tzn... nie było cudu w postaci cofnięcia się zmian.... cudem było to, że żył POMIMO!!!!!

Życzę dużo nadziei, że Irena Ewa nadal będzie żyła POMIMO niezbyt korzystnych wyników RM....to taka wersja minimum, bo mam nadzieję, ze to ognisko sie nie powiększy za 3 miesiące.... a może go wcale nie będzie????

Wszystko w rękach Boga, ale i Waszych.


Ps
Dziękuję w imieniu Małgosi...wczoraj wieczorem Ula przekazała mi info, że wpłynęła wpłata od Ciebie.... jesteś hojnym człowiekiem, tym razem ja zapytam jak Ci mam dziękować???

Jeszce raz ostatnie wyniki RM Ewy


http://yfrog.com/5aimg0590samwynikj

Jerzy



Przepraszam, ale nie potrafię go wkleić jako obrazu, a nie mam możliwości modyfikowania tego co napiszę lub zrobię wcześniej.

AZA napisał:

Jerzy to chociaż przepisz to co jest napisane w opisie do MR, pozdrawiam

Azo, przytulamy Ciebie do naszych serc za te słowa, tak, jakbyś była naszą córką. Mamy świadomość, że tylko tak utulona będziesz się potrafiła cieszyć razem z nami naszym szczęściem. Oto wynik badania RM głowy nr 2916/10 z 10.05.2010

Wg skierowania - stan po dwukrotnym operacyjnym leczeniu guza lewego płata czołowego (2005 i 2008  oligoastrocytoma III stopnia)
W wysokich przystrzałkowych partiach płata czołowego lewego obecność nieregularnego kształtu jamy opustoszeniowej o max wymiarach: a-p do 57 mmm, wysokość do 19 mm i szerokość do 27 mm. W kierunku jamy opustoszeniowej wyciągnięty jest wyraźnie odcinkowo poszerzony róg przedni komory bocznej lewej. Wokół jamy opustoszeniowej w istocie białej płata czołowego lewego -rozległa strefa gliozy, która sięga ku dołowi do poziomu podstawy lewego płata czołowego. Mniejszy obszar zmian o podobnym charakterze widoczny jest przy rogu przednim komory bocznej prawej - sięga on ku dołowi do poziomu podstawy rogu przedniego komory bocznej prawej.
Po podaniu SK wzmacniają się w niewielkim stopniu zmiany bliznowate położone na obrzeżu jamy opustoszeniowej - nie stwierdza się ognisk wzmocnień podejrzanych o miejscową wznowę procesu rozrostowego.
Układ komorowy bocznie nieprzemieszczony, obie komory boczne są w niewielkim stopniu poserzone. Odcinkowe wyraźne poszerzenie przestrzeni podpajęczynówkowych w operowanej lewej okolicy czołowej, na pozostałych obszarach przestrzeń podpajęczynówkowa w równomiernym stopniu nieznacznie poszerzona. W istocie białej obu płatów ciemieniowych drobne ognisko niedokrwienne (do 3-4 mm). 9 mm ognisko niedokrwienne w tylnych partiach prawej półkuli móżdżku.

Wnioski: badanie MR nie wskazuje objawów miejscowej wznowy procesu rozrostowego.
(-) Doc. M. Stajgis

A dla Ciebie Azo specjalne życzenia w dniu Zesłania Ducha Św.
Niech Duch Pocieszyciel, tak jak kiedyś apostołów, tak teraz Ciebie pocieszy i napełni Twoje wnętrze radością. Niech Twoje łzy smutku zamienią się w łzy radości. Twój Tatuś zmartwychwstał i cieszy się radością oglądania Pana. Przytul do serca córeczkę i ucałuj od nas mamę. Jej szczególnie potrzebne jest Twoje uśmiechnięte oblicze.
Zostań z Bogiem.

Irena Ewa i Jerzy