Mój Boże,przecież używanie laski,to żaden wstyd,zwłaszcza w obecnych czasach,iluż młodych ludzi widzi się na ulicy,wspomaganych laską i nikogo to nie dziwi.A skoro ma ulżyć i pomóc,to dlaczego nie?Życzę Ewie pogody ducha,bedzie  i jest,jak zresztą wszyscy forumowicze w moich modlitwach.

samograj napisał:

...teraz najważniejsze jest bycie razem, wykorzystywanie każdej minuty.
Bądź czułym mężem, skupionym wyłącznie na Ewie...., bądź tu i teraz namacalnie, bo kiedy Jej zabraknie, będziesz miał wyrzuty sumienia, że zdradzałeś Ewę z wirtualną rzeczywistością.

Dziękuję za ciepłe słowa. Przez 40 lat wspólnego życia nie nauczyłem się jednego:
NUDZENIA Z WŁASNĄ  ŻONĄ.
I do tego egzaminu trzeba mi będzie nie tylko podejść. I nie tylko zaliczyć, ale go zdać możliwie majlepiej. Na ile?  Życie pokaże.

Ewa jesteś niesamowita, tyle w Tobie energii.... cudny ołtarz.
Jak Ty się czujesz???
Prosimy, Jerzy, o komentarz na temat samopoczucia żonki. Na ten temat możesz pisać elaboraty... PROSIMY, bo to nas bardzo obchodzi!!!

P.s.
kiedy poprawisz sobie tekst powitania na blogu?
Jesli nie umiesz to mi przeslij i przeslij mi kilka słów o sobie, to wkleje do Twojego profilu.

Drodzy Forumowicze!

Wczoraj wróciłam do domu całkiem wywrócona na lewą stronę. Miałam tzw. lekarski maraton. Z rana - za namową Jerzego - pojechałam do szpitala na Przybyszewskiego (skierowanie dostałam od laryngologa 30 kwietnia br. i zaraz następnego dnia zadzwoniłam celem umówienia się) do poradni audiologicznej. Tam oznajmiono mi, że mam 6 numerek i tu była chwila zawahania - czy zostać, ale zwyciężył zdrowy rozsądek, wsiadłam w samochód i pojechałam do neurolożki (przychodnia jest na drugim końcu miasta). Musiałam - niestety - odczekać pół godziny, by wejść do gabinetu, a że owa neurolożka  jest bardzo solidna, więc zaczęło się maglowanie mojej osoby. Jak się czuję, jakie leki (oprócz zapisanych przez nią) zażywam, prawa ręka do nosa, lewa ręka do nosa, zjechać piętą po goleni prawej nogi, później to samo z lewą nogą, Przejść się po gabinecie normalnie i tip - topami i takie tam różne badziewia. Pani neurolog zapisała mi betaserc i bennfogamę, a później zapytała na kiedy mam termin RM. Siedziałam u niej w nieskończoność (tak mi się przynajmniej wydawało), ale gdy wyszłam okazało się, że wizyta trwała tylko 47 min. Ucieszyło mnie to, że najprawdopodobniej niemożność "złapania" równowagi jest w wyniku chemii. Poradziła, żeby pójść do lekarza pierwszego kontaktu i poprosić o kule. Po czym wróciłam do szpitala na ul. Przybyszewskiego. Oczywiście dostałam "oremus" za spóźnienie się, ale gdy powiedziałam, że byłam u neurolożki, pani audiolog zmieniła swoją postawę i bardzo solidnie podeszła do sprawy. Na końcu wysłała mnie na audiometrię (szpital przy ul. Przybyszewskiego mieści się w kilku budynkach i wejścia oznaczone są prawie wszystkimi literami alfabetu). Wykorzystałam to i za jedną drogą poszłam do prac. RM, żeby ustalić termin, po czym wróciłam do pani audiolog. Potwierdziła to, co mówiła neurolożka, że najprawdopodobniej zachwiania równowagi są w wyniku chemii

zrobione, Aniu wyręczyłam Cię.

Witam Was Forumowicze!

Dziś nabyłam kule pachowe (to w związku z moimi zawrotami głowy), a ponieważ miałam trochę korowodów  związanych z zatwierdzeniem tego zakupu przez NFZ, w związku  z czym nie zdążyłam do Starostwa Powiatowego po odbiór stałego dowodu rejestracyjnego do przyczepki. Musiałam wybrać kolejny numerek i odczekać ponad godzinę w kolejce. Trudno było się gdzieś ruszyć, gdyż przy jednych okienkach „szło” szybko, zaś przy innych bardzo się „ślimaczyło”. Nie chciałam już drugi raz ryzykować. W związku z tym po uzyskaniu stałego dowodu pojechałam na mały ryneczek niedaleko nas i kupiłam 4 kg truskawek. Tym razem sprzedawca był b. miły i włożył mi całość do bagażnika naszej micry (bo ja niestety nie mogę dźwigać więcej niż 1 kg)  Poza tym kupiłam sobie (dla poprawienia samopoczucia) komplecik (spódnicę z bluzką – razem za 70 zł).
Poza tym muszę Was poinformować, że wprawdzie b. wolno, ale jednak -poprawiają mi się parametry krwi, co mnie bardzo cieszy. To na razie tyle, gdyż jestem już paskudnie zmęczona i ostatnim wysiłkiem „nasmarowałam” ten list.
Irena Ewa
Ps: List napisała Ewa wczoraj wieczorem , ale z powodu niemożności  zalogowania się do Koniczynki wysyłam go dopiero dzisiaj . Jerzy

Moja  historia  z  glejakiem sprzed  czterech lat

        Dzisiaj mijają cztery lata od chwili gdy poszłam do szpitala na oddział neurologiczny, który znajduje się w  poznańskim szpitalu przy ul. Juraszów.
        Ale może zaczniemy od początku: przez prawie całe lato już nie domagałam ale kładłam to na karb tuszy,  genetyki (w mojej rodzinie jest już tradycją wstawianie sztucznych stawów biodrowych) itp.  Niemniej jeszcze w maju 2005 roku wybraliśmy się z trzema wnukami na wakacje do Międzywodzia i jak się później okazało były to bardzo udane wakacje. Przy moim zamiłowaniu do wypraw turystycznych „pokusiło” mnie jeszcze raz wybranie się w tymże samym roku (tym razem już znacznie bliżej) lecz już tylko z dwójką wnucząt: najstarszym synem Kuby – Witoldem i średnią córką Pawła – Emilią (było to z uwagi na ograniczenie miejsca, gdyż mamy mały samochód, jak sama nazwa mówi – jest to Micra). A było to w lipcu 2005 roku, zaś celem naszego wyjazdu był Rzecin (mała wioseczka w Puszczy Nadnoteckiej). Tam dość często jeździmy zarówno w lecie, jak też w zimie, gdyż są dobre warunki mieszkaniowe, doskonałe jedzenie, konie, a także niezwykle mili gospodarze. Pensjonat jest bardzo czysty, we wszystkich pokojach są telewizory i kabiny prysznicowe. Nic tylko „żyć i nie umierać”. Ponieważ od roku 2001 jeździmy zawsze z trójką wnucząt nad morze myślę, że już wówczas musiała kiełkować w mojej głowie ta „paskuda”. Przypominam sobie, że gdy był jeden mglisto – pochmurny dzień wybraliśmy się zamiast nad morze na duże boisko sportowe, gdzie zarządziłam wyścigi na hulajnodze dookoła bieżni owego boiska i jak pamięcią sięgnę już wówczas bardzo trudno było mi na niej jeździć ale jak to zwykle ja kładłam wszystko na karb mojej tuszy.
        Wróćmy jednak do Rzecina: podczas pobytu tam miałam niejasne przeczucie, że coś się złego ze mną dzieje, ale nie za bardzo wiedziałam co np. gdy Witek zaproponował byśmy poskakali sobie w pajaca, ja się oczywiście zgodziłam. Po czym w żaden sposób nie mogłam się oderwać od ziemi. Przy spacerach  „ściągało” mnie na prawą stronę. Podczas naszego powrotu zawsze przy skręcie w prawo „ściągało” mnie na krawężnik (przy skręcie w lewo tego zjawiska nie było).
        Wróciliśmy 22 lipca tj. w naszą rocznicę ślubu (był to piątek). Na niedzielę zaprosiliśmy synowe, synów oraz szóstkę naszych wnucząt na obiad do Sierosławia. Ponieważ restauracja jest w lesie dzieci zaproponowały spacer, na którym po 1,5 km  już wysiadłam. Niestety było 36.o ciepła i zrzuciłam to na karb temperatury. Nie ukrywam, że do domu wracałam jednak bardzo zmęczona. Przez poniedziałek i wtorek miałam coraz większe problemy z mową (tzn. z budowaniem zdań). Natomiast sedno problemu „wyszło” dopiero we środę, gdyśmy wybrali się na imieniny do żony Pawła – Natalii. Tam miałam świadomość, że różne osoby coś do mnie mówią, lecz coraz mniej do mnie docierało. W końcu zaproponowałam Jurkowi, że chyba najlepiej będzie, jeśli pojedziemy do domu (zawsze gdy jeździmy razem ja prowadzę samochód), jednak tym razem po dojściu do auta stwierdziłam, że ja już nie będę w stanie prowadzić. W tym momencie okazało się, że mój chłop nie ma niestety ze sobą prawa jazdy, ale odległość od Pawłów do nas jest niewielka (ok. 2 km) tak więc Jurek zadecydował, że jedziemy. Mnie już było wszystko jedno, czy nas złapią, czy nie. Po drodze Jurek zaczął deliberować, że trzeba będzie chyba wybrać się do neurologa, na co ja oświadczyłam, iż żeby się dostać do takiego specjalisty trzeba mieć skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu. Zrobił się już czwartek. Pech chciał nasza lekarka przyjmuje w czwartki po południu (do tego właśnie w czwartki są w naszej przychodni szczepienia dzieci), więc zgodziła się nas przyjąć dopiero na samym końcu. Ja już nie byłam w stanie nic powiedzieć – cały czas mówił za mnie Jurek. Oczywiście zapisała leki, dała skierowanie do neurologa i już mieliśmy wychodzić, gdy Jurek przypomniał sobie, że tak właściwie to ja od dłuższego czasu pociągam prawą nogą. Pani doktor „naskoczyła” na nas, że tak właściwie powinniśmy od tego zacząć. Kazała mi się przejść po gabinecie i stwierdziła, że natychmiast powinnam się udać na oddział ratunkowy do szpitala przy ul. Juraszów. Ja się oczywiście opierałam, ale mój chłop zadzwonił w międzyczasie do swego przyjaciela – lekarza, który pracuje w tym samym szpitalu, który stwierdził, że jeśli lekarz pierwszego kontaktu dał przekaz, to nie należy tego lekceważyć (moje obawy były tego typu, że jestem starą „recydywą szpitalną”, gdyż zaliczyłam szpital ponad 20 razy i znam dokładnie szpitalne obyczaje, gdzie wszyscy lekarze i pielęgniarki „olewają” pacjentów przez weekend) a ja  nie miałam ochoty leżeć „odłogiem” na oddziale).
        Do szpitala „zawiozłam” się sama (już zdążyły zadziałać leki, które zapisała mi p. dr Łęska, gdyż targowałam się z chłopem prawie do 22.00 odnośnie ewentualnego pójścia do szpitala lub zostania w domu). Szokiem był dla mnie widok Izby Przyjęć oddziału ratunkowego. Po jednej stronie 11 łóżek, po drugiej tyleż samo krzeseł. Pomyślałam sobie że w takich warunkach nie zostanę przyjęta do samego rana. W tym momencie zrobiło mi się słabo i to chyba zadecydowało, że natychmiast lekarz dyżurny zainteresował się mną. Dostałam przekaz na TK i zdjęcie „klatki z  piersiami”. Gdy wróciłam z wynikami (trwało to dość długo) i pokazałam je dr Moskalowi ten natychmiast wziął mnie do oddzielnego pokoju, posadził na wózku inwalidzkim i oświadczył, że mam w mózgu guza  o średnicy ponad 5 cm, czyli wielkości piłeczki do tenisa ziemnego. Wprawdzie już w momencie gdy sadzał mnie na owym wózku poczułam dreszcz, który przebiegł mi po plecach, ale że ten „gad” będzie taki duży wcale się nie spodziewałam. Z wrażenia zapomniałam zapytać, czy jest w takim miejscu, by można by go operować. Następny szok przeżyłam, gdy windą wjechałam na siódme piętro. Wzdłuż całego korytarza stały „dostawki” i ja musiałam czekać, aż przywiozą mi łóżko z laryngologii. Znów trwało to bardzo długo (albo mnie się tak wydawało). Tak długo aż mnie „zainstalowali” mąż był przy mnie, za co byłam mu wdzięczna.
c.d nastąpi
Irena-Ewa

Wczoraj rano przeczytałam...przemyślałam...i dopiero post baabci uświadomił mi,że wtedy to był cud,że w odpowiednim momencie Ireno-Ewo trafiłaś do lekarza-specjalisty ,który postawił trafną diagnozę,po prostu przejął się swoim pacjentem.Bo to niby osłabienie mogło się ciągnąć....I być przypisane przesileniu wiosenno-letniemu,jesienno-zimowemu itd....A przecież tak trudno dostać się do specjalisty(odległe terminy),tak trudno wyegzekwować od lekarza niby rodzinnego skierowanie na badania specjalistyczne.Pozdrawiam serdecznie

Noc z czwartku na piątek 28/29 lipiec
Po wyjściu Jurka na przemian śmiałam się i płakałam, a ponieważ moje łóżko stało tuż przy „kibelku”, nie byłam w stanie długo zasnąć z uwagi na ciągły ruch przy tym przybytku. Zaczęłam więc rozmyślać co tu zrobić, by nie poddać się rozpaczy. Nie przychodziło mi nic do głowy. I nagle! Olśnienie! Przecież nie tak dawno zmarł Ojciec św. Jan Paweł II, a  końcówka Jego życia to było jedno wielkie umieranie i mimo wszystko do samego końca się nie poddawał. Walczył ze swoją słabością i wychodziło Mu to wspaniale. Pomyślałam więc, że najlepiej się zawierzyć Jemu, a przez Niego Miłosierdziu Bożemu. Zaczęłam jak mantrę odmawiać koronkę do Bożego Miłosierdzia. Gdy skończyłam jeden raz, zaczynałam od nowa i tak właściwie sam Bóg chyba wie ile tych koronek odmówiłam. W każdym razie z pewnością bardzo dużo, bo skończyłam gdy już zaczęło robić się jasno. Po czym zasnęłam snem kamiennym. Niestety nie pozwolono mi zbyt długo spać gdyż jeszcze nocna zmiana pielęgniarek musi dokonać pomiaru temperatury. O dziwo! Gdy mnie obudzili mój nastrój uległ odwróceniu o 180 stopni. Byłam zupełnie spokojna i powiedziałabym wręcz radosna. Jedyne, co powodowało moje zmartwienie to to, że nie dopytałam lekarza, który mnie przyjmował na oddział czy „gad” jest w miejscu, z którego da się usunąć czy też jest  nie operacyjny. Miałam jednak nadzieję, że skoro mnie przyjęli do szpitala to musi się dać zoperować. Czekałam z niecierpliwością na poranną wizytę dr Moskala, który upewnił mnie, że nie muszę się denerwować, gdyż guz znajduje się w płacie czołowym i dostęp do niego jest dobry. Okazało się, że dr Moskal jest pracownikiem neurochirurgii w szpitalu przy ul. Przybyszewskiego, zaś przy ul Juraszów pełni tylko dyżury na neurologii. Nie miałam świadomości, że tego typu guz może powodować obrzęki mózgu i nawet gdyby był w miejscu, do którego nie ma dostępu, to wtedy mają obowiązek przyjąć delikwenta na oddział w celu podania odpowiednich kroplówek. Faktycznie – przez całą noc z czwartku na piątek i z piątku na sobotę  leżałam  na korytarzu  pod kroplówkami, powoli dochodząc do siebie.
Cdn.

                                                      Irena-Ewa

normalnry hardkor
niezle imprezowaliscie w te rocznice ślubu...