ja kręce ////aż zatkało. ....
.....ale tegodnia tęcza  / jak po gradobiciu słońce - 100%odpał
Ewa, Jerzy - jak taka jazda/ nie idzie  zauważyxc//ALE BYŁA!!

Ale jak doczaesnośc mnie sponiewiera na maxa - i sił nie starczy nawet na modlitwe
to mi Boże wybaczysz.?.....na bank?

.....i to nie jest tak, że abstrakcja,   To,  jak „coś pcha”  TAM.
Zwykle nostalgicznie na wymiękaniu, totalnie wycieńczające
nieraz – gwałtowne, agresywne, prawie  eliminującwe  poczytalność
odcinające  zmysły i percepcję.

zazwyczaj "sprowadza do pionu" – sama świadomość ŁATWOŚCI takiej opcji
–  ta łatwość zatrważa, jest szatańska...


Się w to nie idzie jak z metabolizmem w układzie nerwowym jest OK.,
bo instynkt samozachowawczy /
b e z w a r u n k o w e g o    trwania jest zawsze priorytetem. 
To na skutek rozchwiania, traumy, wstrząsu, nieraz też utajonego schorzenia
sygnał się błędnie przekierowuje
i  a w a r i a   w  p r z e t w a r z a n i u   d a n y c h
................., 
nawet rozum  zapomina że TO przecież zawsze się zdąży zrobić.....za łatwe
i że może  odroczyć .......przecież i tak kiedyś,,,,,,
ale nieraz  falstart./ 
i nieuchronność triumfalnie wkracza  tylnymi drzwiami..........
Ale czy Bóg w swojej wielkości może mieć pretensje,  jak taka awaria....????????



*******
 
Ewo, Jerzy – nawet nie próbuję własnym jarzeniem ogarnąć
co trenowaliście  wtedy
tej  jazdy po bandzie /  tego obłędu extremalnych emocji, uczuć, złudzeń, 
wątpliwości szarpiących sercem, rozumem i ciałem i wiarą. Wszystko to
podsycone niewyobrażalnym bólem i żalem ......najcięższego  kalibru....
Taka wersja  krzyża najbardziej nieporęczna/ z dobalastowaniem /
niesiony po wyboistym i pod górę/   resztkami sił ////
bez szansy  „na złapanie oddechu”.
To jest wyjątkowa łaska -   wytrwać niezłomnie w wierze -  „na bezdechu”/////

W swoim ułomnym, nieporadnym cierpieniu chylę czoła  przed Wasza siłą
i  niezłomnościa  w wierze. I niebywałą mądrością i pokorą  .....
To utwierdza na maxa.....


Modle się by Bóg trwał przy Was nieustająco
umacniając  poprzez swoje  miłosierdzie/
dla własnej chwały, dla Was, dla mnie i dla świata
a duszę Śp. Łukasza - by otaczał  wieczną światłością,  i ukojeniem - na zawsze

Ewo, Jerzy.....satelita zawsze trafia w sedno.
To jedna z najmądrzejszych osób na forum, chociaż nikomu nic nie brakuje.... Cieszę się, że udało mi się zgromadzić Tutaj mało, ale za to JAKICH osó!!!
Że o Was już nie wspomnę, przy Was czuję się zażenowana i tak mało gorliwa (ostatnio sobie odpuściłam) i.....pomyślałam, że może Pan Bóg wiedział, że na manowce zejdę i potrzebował ofiary Krzyśka....ON DOPEŁNIA TEGO CZEGO MI BRAKUJE!!!! To jest MIŁOŚĆ, ta z hymnu św. PAWŁA.

Jutro jest Msza św. za ojca zwróciła się do mnie przed momentem Ewa.
Kiedy pytam ?
Wieczorem, odpowiada.
To dobrze, że mi przypomniałaś, bo poszedłbym na ranną Mszę św.
Przez chwilę milczę.
Ewa pyta. Ty uważasz, że jutro babcia umrze?
Nie wiem, ale tak to mi się wszystko dziwnie zbiega. Przed dwoma godzinami był telefon pana Stanisława Zasady, który chce z Tobą przeprowadzić jutro przed południem wywiad na temat sakramentu chorych, babcia na IOM -ie i zamówiona jeszcze w starym roku Msza św. za Ojca. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby trzeba było jutro rozszerzyć intencję Mszy św. także za zmarłą babcię.
Jerzy.

Ostatnio edytowany przez IRENA-EWA (2009-03-10 21:31:59)

Patka napisał:

Bogu niech będą dzięki ...

Wczoraj próbowałem podziękować Bogu za kolejny raz darowane życie Ireny-Ewy. Takim wymarzonym, wręcz wyśnionym sposobem byłaby Msza św. dziękczynna sprawowana w Jej intencji „za kolejny raz darowane życie”. Jakoś sobie nie mogę przypomnieć bym przed ponad trzema laty,  po pierwszej operacji glejaka zamówił Mszę św. w podobnej intencji. Pamiętam dokładnie ten szturm modlitewny rodziny, znajomych, całej parafii zanoszony do Boga przed i w czasie pierwszej operacji, ale żeby potem podziękować w formie specjalnej Mszy św. to nie. Być może, że wznowa glejaka i kolejny raz darowane życie było delikatnym Bożym przypomnieniem, że nie wystarczy tylko dziękować na piśmie i w indywidualnej modlitwie, ale należy odprawić specjalną uroczystą Mszę św. i świadczyć przed ludźmi o doznanej łasce ...

Irena Ewa dziękowała wszystkim za pośrednictwem prasy lokalnej oraz w Przewodniku Katolickim wymieniając ważniejszych: ks. bpa, ks. prob. oraz personel medyczny dwóch szpitali i lekarkę rodzinną  z imienia i nazwiska. Wydrukowane podziękowanie rozpoczynało się słowami:

MIŁOSIERDZIU  BOŻEMU
Kochanemu Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II
Dziękuję za darowane kolejny raz życie
Irena Ewa Zygarłowska

Od tego modlitewnego szturmu przedoperacyjnego do Miłosierdzia Bożego rozpoczęła się moja praktyka codziennych rannych i wieczornych modlitw na publicznym placu budowy pomnika. Najpierw przed namalowaną przez siebie makietą w skali 1:1, a gdy ustawiliśmy pomnik i następnego dnia papież Benedykt XVI wypowiedział w czasie środowej audiencji po polsku słowa :

„Bożemu Miłosierdziu zawierzam dziś was i wasze rodziny.
Z serca wam błogosławię”

nie miałem już żadnych wątpliwości, że miejsce to, jest w jakiś sposób predysponowane do tego, by na nim szerzyć publicznie kult Miłosierdzia Bożego. To kolejna iskierka z tego samego płomienia, które wielkim ogniem  pali się już w ŁAGIEWNIKACH.

Jako, że w planach Bożych nic nie dzieje się z przypadku, tylko nam grzesznym ludziom trudno czytać Jego plany,  tak i ja do dzisiaj nie widziałem głębszego związku między tym samym czasem  pierwszej operacji Ewy, a czasem gdy na placu budowy rozładowałem kamień pomnikowy, a dokładniej dolną, ołtarzową jego część.  Przez trzy lata sądziłem, że to tylko po to, Bóg tak  zsynchronizował w czasie ( wg umowy kamień ołtarzowy miał być dostarczony półtora miesiąca wcześniej) te dwa wydarzenia, bym uniknął stresu i miał myśli zajęte wyładunkiem, a nie rozmyślaniem „uda się, czy nie uda”.

Dzisiaj wiem, mam tę świadomość, że w samym pomniku,  równie ważna jak przykuwająca wzrok postać Chrystusa Miłosiernego z przesłaniem Papieża Jana Pawła II: „Daję wam największy skarb na trzecie tysiąclecie -  Boże Miłosierdzie”  jest pozostała druga część tego  samego kamienia (wyszukanego przez Irenę- Ewę w żwirowni w Rosku  na skraju puszczy Nadnoteckiej nieopodal miejsca gdzie JP II przebywał na ostatnich wakacjach przed konklawe i jedynych spędzonych w Wielkopolsce nad jeziorem Białym).

A skoro ołtarzowa część jest równie ważna, to należy z niej korzystać by sprawować przy niej Mszę św. choćby jeden raz w roku. Do tej pory, przez poprzednie trzy lata, tak się właśnie  działo. Każdego roku w uroczystość Bożego Miłosierdzia – święto ustanowione w całym kościele powszechnym przez Jana Pawła II w pierwszą niedzielę po Wielkanocy sprawowane były na tym miejscu, w godzinie Miłosierdzia, Msze święte. Pierwsza sprawowana była przez ks. bpa. Zdzisława Fortuniaka z okazji poświęcenia pomnika. Drugą sprawował nasz proboszcz ks. Andrzej Strugarek, a trzecią ostatnią obchodzący pięćdziesięciolecie kapłaństwa proboszcz sąsiedniej parafii w Przeźmierowie, do której przed 11 laty należało Baranowo.

Jakież było moje zdziwienie, gdy chcąc zamówić Mszę św. w przypadające za miesiąc święto Bożego Miłosierdzia usłyszałem, że obradująca przed kilkoma dniami Rada Duszpasterska zrezygnowała z odprawiania Mszy św  w tym miejscu,  ograniczając uroczystości do odmówienia Koronki do Bożego Miłosierdzia i błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

Wobec powyższego ks. Proboszcz prosił mnie bym zabrał głos w tej sprawie na najbliższym posiedzeniu połączonych Rad Duszpasterskiej i Ekonomicznej, które ma się odbyć 30 marca i spróbował przekonać gremium, by zechciało kontynuować tradycję odprawiania raz do roku na tym miejscu Mszy św. W parafii sprawowane są każdej niedzieli cztery Msze św. i problemem mógłby być brak celebransa, ale myślę, że jak by była dobra wola, to znalazłbym zacnego kapłana, który zechciałby odprawić na tym miejscu Mszę św. i wygłosić stosowną homilię.

Czy należy próbować przekonywać współziomków, którzy sami z siebie zrezygnowali z tworzącej się tradycji uważając odprawianie w tym miejscu, w taką uroczystość Mszy św. za zbyteczne? Jak i czy należy prosić ludzi by zechcieli się na tym miejscu modlić? Czy mam przemawiać do osób, których nie stać było na jedno słowo dziękuję w stosunku do papieża Benedykta XVI, za jego słowa błogosławieństwa skierowane za pośrednictwem radia i TV do Polaków po polsku podczas tej szczególnej audiencji w Watykanie (pierwszy  raz od początku swego pontyfikatu Papież Benedykt mówił wtedy po polsku o Bożym Miłosierdziu)?

Przed dzisiejszą ranną Mszą św. w której uczestniczyłem usłyszałem słowa celebransa, który mówił o bólu odrzucenia podając dwa przykłady: pierwszy to ból odrzucenia dziecka przez rodziców i drugi to  ból odrzucenia Boga przez ludzi. Do Komunii św. moje oczy były wilgotne. Przeżywałem ból odrzucenia Boga.

Gdy wróciłem do domu czekała na mnie małżonka, podobnie jak ja, cierpiąca i odczuwająca ten sam ból odrzucenia Boga przez ludzi.

Na świeżym śniegu który spadł tego poranka wypisałem, tak jak przed miesiącem, dużymi 4 metrowymi literami:

JEZU  UFAM  TOBIE.

Po kilku godzinach śnieg zniknął i ukazały się wyrobione w biało-czarnej kostce  promienie rozchodzące się na zewnątrz obejmujące w mojej wyobraźni całą moją parafię, a nie tylko ograniczony krawężnikiem Plac Pojednań przed Bożym  Miłosierdziem.

Jerzy i  Irena Ewa

Czytam wszystko, co tu opisujesz Jerzy...
Jednak nie zawsze wiem, co napisać...
Nie potrafię tak pięknie opowiadać, jak Ty.

Modlę się za zdrowie Ewy.
Panie Boże miej w opiece Ewę i Jej rodzinę.
Amen.

Anioł Szczęścia

I podpisuje pod   A n i o ł e m  S z c z ę s c i a
co od Marzenki
- tradycyjnie w zazdrości niepokonanej, ale szczerej

Samograju, podporo

To jest  TWOJA piaskownica - my tu , bo Ty
po logice

PS dosadnośc/ jak w pokorze - się uszlachetni . spoko
znaczy.....chyba

"Niech nasza droga będzie wspólna.
Niech nasza modlitwa będzie pokorna.
Niech nasza miłość będzie potężna.
Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego, co się tej nadziei może sprzeciwiać ..."

Jan Paweł II

Ostatnio edytowany przez IRENA-EWA (2009-03-17 13:34:25)